Zespół Czerwono-Czarni powstał z inicjatywy Franciszka Walickiego 22 czerwca 1960 przy gdańskim "Jazz Clubie", wykorzystując w nazwie jego barwy - kolory czarny i czerwony. Pierwszy skład tworzyli: Przemysław Gwoździowski - saksofon, Wiesław Bernolak - gitara, Zbigniew Wilk - fortepian, Wiesław Damięcki - kontrabas, Ryszard Żuk - perkusja, a śpiewali wówczas: Marek Tarnowski, Andrzej Jordan i Janusz Godlewski.

Później z zespołem występowali też inni soliści: Anna Cewe, Michaj Burano, Henryk Fabian, Wojciech Gąssowski, Toni Keczer, Maciej Kossowski, Jacek Lech, Józef Ledecki, Helena Majdaniec, Katarzyna Sobczyk, Karin Stanek, Marianna Wróblewska.

Grupa zadebiutowała 23 lipca 1960 w klubie studenckim "Żak" w Gdańsku, pierwszą EP-kę nagrała nagrała 23 kwietnia 1961. Był to pierwszy polski krążek z rock and rollową muzyką zagraniczną.

Zespół zyskał dużą popularność i występował na licznych festiwalach i innych imprezach muzycznych (m.in. Międzynarodowy Festiwal Piosenki w Sopocie, Krajowy Festiwal Polskiej Piosenki w Opolu, gdzie zdobył wiele wyróżnień). Pomiędzy 1964 a 1966 zagrał koncerty w Czechosłowacji, Niemczech, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

13 kwietnia 1967 wystąpili obok The Rolling Stones podczas ich koncertu w Warszawie. Powolny spadek popularności zaczął się od lata 1967 kiedy z zespołu odszedł Ryszard Poznakowski. W 1968 wzorem awangardy rockowej zrealizowali Mszę beatową "Pan przyjacielem moim" napisaną przez Katarzynę Gärtner i Kazimierza Grześkowiaka. Premiera spektaklu odbyła się w kościele św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej pod Warszawą.

Podczas swych najlepszych lat na scenie wylansowali takie przeboje jak: „Pod papugami”, „Bądź dziewczyną moich marzeń”, „Nie bądź taki szybki Bill”, „Napiszę do Ciebie z dalekiej podróży”, „Trzynastego”, „Agatko pocałuj”.

W 1971 roku zespół zawiesił swoją działalność. Wznowił ją w 1972, jednak poza występem na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu nie odniósł większych sukcesów. W zasadzie w 1976 roku zespół zakończył działalność. W następnym latach występował już tylko okazjonalnie pod nazwą Longplay.

Londonbeat to brytyjsko-amerykański zespół muzyczny wykonujący muzykę R&B i dance, który został założony w 1988 roku. Niedługo po tym muzycy przenieśli się do Londynu, gdzie podpisali kontrakt z wytwórnią AnXious. Początkowo ich ich głosom nie towarzyszył prawie żaden akompaniament.

Największe triumfy grupa święciła we wczesnych latach 90-tych. W skład grupy wchodzili: Amerykanie Jimmy Helms i George Handler, Jimmy Chambers z Trynidadu oraz multiistrumentalista William „Willy M” Henshall.

Zespół rozpoczął działalność w Holandii, gdzie ich piosenka „There’s a Beat Going On” znalazła się w pierwszej dziesiątce krajowych list przebojów. Następnie podbili brytyjskie listy przebojów piosenkami: „9 A.M.” oraz najbardziej znanym – „I’ve Been Thinking About You”, który w 1991 roku znalazł się na pierwszym miejscu notowania brytyjskiej listy przebojów.

Wiele razy zespół odwiedzał Polskę.

Tradycyjne wędliny, swojskie pasztety, pyszne domowe pierogi z gęsiną, smalec oraz pieczywo, ciasta czy kawa - to wszystko odnajdziemy w nowym sklepie "Manufaktura Pasja", który właśnie został otwarty przy ul. Kilińskiego w Radomiu. Jego właścicielem jest znany, radomski restaurator.

Stevie Wonder urodził się jako wcześniak. Nadmiar tlenu w inkubatorze doprowadził do utraty wzroku. Jest jedną z najbardziej prominentnych osób na amerykańskiej i międzynarodowej scenie muzycznej. Jego bardzo eklektyczny styl zawiera elementy muzyki funk, soul, R&B, jazzu, bluesa, rock and rolla, a nawet progresywnego rocka.

Stevie Wonder współpracował z wieloma znanymi wykonawcami sceny muzycznej. Zdaniem krytyków do największych wspólnych przebojów należała piosenka Ebony and Ivory śpiewana wspólnie z Paulem McCartneyem. Współpracował także z Johnem Lennonem, Michaelem Jacksonem, Bobem Dylanem, Snoop Doggiem, Rayem Charlesem, Steviem Ray Vaughanem, Busta Rhymesem, Beyonce, Herbie Hancockiem i innymi.

Wonder jest autorem licznych przebojów, takich jak „Superstition”, „Sir Duke”, „I Wish”, „I Just Called to Say I Love You” i „Isn't She Lovely.”

Zdobył 22 nagrody Grammy i specjalną nagrodę Grammy za całokształt twórczości.

W dzieciństwie nie myślał o muzycznej karierze, nie przyjęto go nawet do szkolnego chóru.

Mówiono mu, aby lepiej zajął się piłką nożną.Połączył więc studia prawnicze z grą w rezerwie Realu Madryt. Marzył o piłkarskiej karierze w hiszpańskiej lidze. Wszystko zmieniło się, gdy doszło do wypadku samochodowego. Lekarze prognozowali, że Julio być może nigdy nie będzie chodził. Jednak pomimo tych diagnoz Iglesias powoli zaczął wracać do zdrowia. Aby rozwijać sprawność własnych rąk, zaczął grać na gitarze. Kiedy wyzdrowiał, powrócił na studia, jednak droga do kariery piłkarskiej została zamknięta.

Na pytanie, jak wyobraża sobie własne życie, gdyby nie wypadek, odpowiada: "Zostałbym nudnym, sfrustrowanym adwokatem. Oczywiście, człowiek nie wie, jak mogłyby potoczyć się jego losy, a więc zwykle po prostu żyje dalej. Ale ja dziś wiem, co bym stracił, i jak wielką szansę otrzymałem od Boga: szansę poznawania ludzi, różnych kultur, cieszenia się energią, którą dają koncerty... Nie wyobrażam sobie innego życia".

Sprzedał prawie 300 milionów albumów z własnymi piosenkami na całym świecie oraz otrzymał łącznie około 2600 złotych i platynowych płyt. Według Sony Music artysta jest jednym z 10 najlepiej sprzedających się artystów muzyki w historii.

Iglesias wydał ponad 77 albumów. Śpiewa najczęściej po hiszpańsku, ale także po francusku, angielsku, włosku, niemiecku, portugalsku, nagrał też kilka utworów po katalońsku. Jest odnotowany w Księdze rekordów Guinnessa jako artysta, który nagrał najwięcej płyt w największej liczbie języków.

Dotychczas zagrał  około 5000 koncertów.

Zyskał popularność jako wykonawca romantycznych ballad, które w połączeniu z jego własną aparycją i wyglądem dżentelmena, dało mu niebywały sukces.

75-letni obecnie wokalista jesienią 2015 r. wydał płytę "Mexico" zawierającą 12 własnych interpretacji największych przebojów muzyki meksykańskiej. I jak sam zapowiedział, ta płyta to jego ostatni album studyjny, jednak zamierza nadal występować na scenie.

2 lata temu dał trzy koncerty w Polsce, gdzie sale wypełnione były do ostatniego miejsca.

Naprawdę nazywa się Christopher Davidson, urodził się w 1948 roku w Argentynie. Jego ojcem jest irlandzki dyplomata Charles Davison, a matką irlandzka sekretarka Maeve Emily de Burgh.Jako dziecko bardzo wiele podróżował wraz z ojcem. Mieszkał na Malcie, w Nigerii, Zairze, aby w końcu osiąść z rodzicami w Irlandii.

Karierę muzyczną rozpoczął na początku lat 70. XX wieku, od występów dla gości w rodzinnym zamku przerobionym na hotel. W 1972 podpisał kontrakt nagraniowy z wytwórnią A&M Records, z którą współpracował do 2004.

Na swych wczesnych płytach artysta prezentował głównie ballady inspirowane muzyką dawną, jazzem, przebojami country oraz folklorem narodów Ameryki Południowej. Potem Chris zaczął zmierzać w wielu utworach w kierunku muzyki rockowej

 Dzięki takim hitom jak "High On Emotion" (1984) oraz "The Lady In Red" (1986) zdobył ogromną popularność.

Chris De Burgh gościł trzykrotnie w Polsce. Po raz pierwszy wystąpił w naszym kraju w 1997 roku w Zabrzu, podczas koncertu zorganizowanego przez Fundację Rozwoju Kardiochirurgii. W roku 2000 zaśpiewał na Festiwalu Piosenki Zjednoczonej Europy w Zielonej Górze oraz w marcu 2002 roku wystąpił w Sali Kongresowej - koncert był częścią trasy promującej album z jego największymi przebojami, zatytułowany "Notes from The Planet Earth".

Mieszka w Irlandii, w hrabstwie Wicklow. Ma trójkę dzieci, jego najstarsza córka Rosanna Davison została Miss Świata w 2003.

Dziś rozpoczyna się XXV Ogólnopolski Turniej Śpiewających Poezję. W jubileuszowej edycji wyjątkowo nie będzie konkursu, a organizatorzy skupią się na świętowaniu 25-lecia.

Kto chociaż raz nie śpiewał jego słynnej "Beaty z Albatrosa"? Swoją karierę rozpoczął w latach 60. ubiegłego wieku. Debiutował w amatorskim zespole "Ananasy", w którym komponował i śpiewał. W 1967 r. założył własny zespół Dacyty. W tamtych latach jego niezbyt profesjonalne nagrania wydawane były w dużych ilościach na pocztówkach dźwiękowych np. "Przepustka", dzięki którym zdobył rzesze miłośników.

W latach 70. i 80. jego piosenki zajmowały wysokie pozycje na muzycznych listach przebojów, otrzymał wtedy także Złotą i Platynową płytę. W 1977 roku wystąpił na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, gdzie dostał Nagrodę Dziennikarzy i Nagrodę Publiczności za utwór "Kolorowe jarmarki".

Jego piosenki zajmowały wysokie pozycje na radiowych i telewizyjnych listach przebojów. Wielokrotnie koncertował dla Polonii - zarówno w krajach europejskich jak i w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, a także w Australii. W latach 90. XX wieku niebywałą popularność zdobył przebój "Świat nie wierzy łzom".

Na jego koncerty przychodzą przedstawiciele kilku pokoleń, wszyscy bawią się razem z Artystą śpiewając takie przeboje jak: "Beata z Albatrosa" ... "Żółty jesieny liść" ... czy słynny przebój "Kolorowe jarmarki". Jest mistrzem w nawiązywaniu bezpośredniego serdecznego kontaktu z publicznością w wielkich salach koncertowych, a także podczas występów kameralnych.

Kiedy trzeciego maja obchodzimy w naszej Ojczyźnie rocznicę uchwalenia pamiętnej Konstytucji, liturgicznie jest to uroczystość Matki Bożej Królowej Polski.

Konstytucja 3 Maja uchwalona w 1791 roku była ustawą regulującą ustrój prawny Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Powszechnie przyjmuje się, że Konstytucja 3 Maja była pierwszą w Europie i drugą na świecie nowoczesną, spisaną konstytucją . Ustawa ta wprowadzała wiele reform, które miały usprawnić funkcjonowanie państwa.