Urodziła się 4 maja 1927 roku w rodzinie Andrzeja i Marii z domu Kulak w Rajcu Poduchownym. Rodzice prowadzili gospodarstwo rolne. 12 maja 1927 roku została ochrzczona w kościele parafialnym św. Józefa w Piotrowicach, a sakramentu bierzmowania w 1946 roku udzielił jej bp Franciszek Jop. Do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia wstąpiła 9 maja 1947 roku. Czas aspirantury spędziła w Radomiu, Walendowie i Płocku. Postulat rozpoczęła 31 października 1951 roku w Krakowie, gdzie pod kierunkiem s. M. Konsolaty Romańskiej odbyła także nowicjat. Na drugim roku nowicjatu miała praktyki apostolskie w Częstochowie, gdzie uczyła się haftu. Pierwsze śluby zakonne złożyła w Krakowie 30 października 1953 roku, a śluby wieczyste również w Krakowie 1 sierpnia 1959 roku.

Po pierwszych ślubach została skierowana do pracowni haftu w domu częstochowskim, gdzie po roku podjęła pracę jako wychowawczyni z Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym. W ciągu 15 lat tej posługi zdobywała potrzebne wykształcenie, także katechetyczne. We wrześniu 1969 roku powierzono jej pełnienie obowiązku przełożonej domu i kierowniczki Domu Pomocy Społecznej w Walendowie. Po dwóch kadencjach, w grudniu 1977 roku została oddelegowana do współpracy z Sekretariatem Episkopatu Polski do odbudowy domu macierzystego zgromadzenia, który został spalony w powstaniu warszawskim, i budowy gmachu siedziby Episkopatu Polski na dawnej posesji Zgromadzenia. Po ukończeniu tych prac w sierpniu 1984 roku objęła urząd przełożonej klasztoru w Częstochowie.

W maju 1986 roku Kapituła Generalna powierzyła jej urząd przełożonej generalnej, który pełniła 12 lat. Wspierała prace związane z wyniesieniem do chwały ołtarzy sługi Bożej s. Faustyny Kowalskiej i troszczyła się o duchowe przygotowanie zgromadzenia do przyjęcia daru jej beatyfikacji w 1993 roku oraz do pielgrzymki św. Jana Pawła II do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach w 1997 roku.

Z inicjatywy m. Pauliny podjęto w zgromadzeniu pogłębioną refleksję nad dziedzictwem duchowym św. s. Faustyny i jego relacją do pierwotnego charyzmatu zgromadzenia i założycielki m. Teresy Potockiej. Wynikiem tych działań było m.in. uznanie Apostołki Bożego Miłosierdzia za duchową współzałożycielkę Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia (25 sierpnia 1995 roku) oraz założenie Stowarzyszenia Apostołów Bożego Miłosierdzia „Faustinum”, które w 1996 roku erygował metropolita krakowski kard. Franciszek Macharski.

Odpowiadając na prośby biskupów i dla niesienia światu orędzia Bożego miłosierdzia, zapisanego w „Dzienniczku” św. Siostry Faustyny, m. Paulina w 1988 roku wysłała siostry do Bostonu w USA, następnie założyła domy zgromadzenia na Białorusi, w Rzymie, w Czechach i w Kazachstanie.

Po skończeniu posługi przełożonej generalnej m. Paulina wyjechała do domu zakonnego w Rzymie. Przez 9 lat pełniła tam funkcję przełożonej.

Do Polski powróciła w 2014 roku i zamieszkała w domu generalnym przy ul. Żytniej w Warszawie. Na ile pozwalało zdrowie, na tyle wykonywała domowe prace, ale odtąd jej pierwszym obowiązkiem – jak sama mówiła – była modlitwa. Nadal troszczyła się o duchowy i apostolski rozwój zgromadzenia, żywo interesowała się tym, co przeżywa Ojczyzna i świat.

Przez całe swoje życie nie zapominała o swoich związkach z diecezją radomską, odwiedzając dom rodzinny w Rajcu Poduchownym.

Jak mówią współsiostry, do domu Ojca Niebieskiego odeszła w obecności modlących się sióstr w 94 roku życia. Msza św. pogrzebowa sprawowana była w Sanktuarium św. Siostry Faustyny w Warszawie przy ul. Żytniej, a przewodniczył jej bp Artur Miziński. Po Liturgii odczytano list, który na ręce s. Petry Kowalczyk, matki generalnej Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, przekazał abp Stanisław Gądecki. Ciało s. Pauliny złożono w grobowcu zakonnym na warszawskich Powązkach.