Pasterz Kościoła Radomskiego wymienił zmarłych biskupów radomskich: Edwarda Materskiego, Jana Chrapka i Zygmunta Zimowskiego oraz biskupa pomocniczego Stefana Siczka. Modlitwą objęto również sługę Bożego biskupa Piotra Gołębiowskiego - obrońcę jedności Kościoła w czasach komunistycznych.

W krótkiej homilii bp Marek Solarczyk mówił, że „w naszych myślach i sercach oraz pamięci powracają ci, przy których śmierci byliśmy oraz tych, których pogrzeby są jeszcze świeżo wpisane w pamięć, których nosimy w naszych sercach”. - Dzisiaj stajemy zawierzając Bogu tych, którzy już poznali Boga, oczekując na uczestnictwo w pełni w tym życiu. Dlatego nasze modlitwy i tęsknota, aby oni tego doświadczyli. Niech Bóg wysłucha naszych modlitw, niech nasi bliscy, ci wierni zmarli, których zawierzamy Bożemu miłosierdziu, staną się uczestnikami wiecznej chwały Bogu i mocy Jego miłości – modlił się ksiądz biskup Marek.

Bp Edward Materski w latach 1992-99 był biskupem radomskim. Tworzył m.in. struktury administracyjne Kościoła radomskiego, wybudował seminarium duchowne.

Biskup Jan Chrapek był ordynariuszem radomskim w latach 1999-2001 do chwili tragicznego wypadku samochodowego. W ciągu dwóch lat posługi w diecezji utworzył wiele dzieł charytatywnych.

Bp Zygmunt Zimowski (2002-2009) w ciągu 7 lat pobytu w Radomiu dał się poznać jako wspaniały duszpasterz zaangażowany m.in. w działalność charytatywną. To właśnie z jego inicjatywy powstał diecezjalny Ośrodek Edukacyjno-Charytatywny „Emaus” w Turnie koło Białobrzegów. Zrealizował również budowę dwukondygnacyjnego budynku wraz z poddaszem, w którym mieści się Diecezjalne Duszpasterstwo Akademickie w Radomiu przy ul. Górniczej.

Z kolei biskup Stefan Siczek, jako sufragan radomski dwukrotnie pełnił role administratora diecezji radomskiej po śmierci biskupa Jana Chrapka i po powołaniu bp. Zygmunta Zimowskiego do pracy w Watykanie w 2009 r.

Bp Piotr Gołębiowski pochodził z Jedlińska koło Radomia. Pełnił posługę pasterską z wielkim poświęceniem przez 23 lata, organizował duszpasterstwo na miarę czasów posoborowych, koncentrując się na rodzinie, budzeniu powołań duchownych, niesieniu pomocy potrzebującym, zabiegał o trzeźwość narodu. Przeciwstawił się skutecznie władzy komunistycznej, która próbowała rozbijać jedność Kościoła w Polsce poprzez tworzenie tzw. parafii niezależnych. Doznał z tego powodu wielu niesprawiedliwości, upokorzeń i krzywd. W kwietniu 1994 r. rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny, zakończony na szczeblu diecezjalnym 4 lipca 1998 r. Obecnie akta sprawy znajdują się w Rzymie i tam toczy się dalsza część procesu.