Wdowa konsekrowana to jedna z najstarszych obok dziewic i pustelników indywidualnych form życia konsekrowanego. W początkach Kościoła mowa była o błogosławieniu wdów. Forma ta z czasem wraz z rozwojem zakonów stawała się rzadsza, by w ostatnich latach znów się odrodzić.

- To wdowy, które podejmują się żyć do końca w czystości. Swoje życie starają się poświęcić Bogu przez modlitwę, pokutę i czyny miłosierdzia. Cierpienie, które jest właściwe dla czasu ich życia starają się ofiarować w intencji swojej, swoich bliskich i całego Kościoła - mówi ks. Piotr Walkiewicz, proboszcz parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Zwoleniu i były diecezjalny referent ds. życia konsekrowanego w diecezji radomskiej.

Konsekrację poprzedza trwająca około 3 lat formacja. Obrzęd konsekracji odbywa się podczas uroczystej Mszy świętej - Wdowa składa przyrzeczenie dozgonnej czystości, oddania Panu Bogu swojego życia, swojego stanu, sytuacji, ale także poprzez służbę ludziom i Kościołowi, poprzez modlitwę, pokutę, ofiarę. Ma to charakter przyrzeczenia składanego przed księdzem biskupem w obecności wiernych. Poza tym jest modlitwa konsekracyjna i później następuje wręczenie takiej wdowie krzyża i brewiarza - mówi ks. Walkiewicz.

- W diecezji radomskiej jest obecnie 10 wdów pobłogosławionych, zaś dwie są w formacji. Dziewic konsekrowanych jest trzy, zaś jedna w formacji. W diecezji są również inne formy życia konsekrowanego, jak instytuty świeckie, w których obecnie jest około 20 osób. Sióstr zakonnych jest ponad 400, zaś zakonników jest 100 - wylicza duchowny.

Życie po konsekracji zewnętrznie właściwie się nie zmienia. Wdowa nie nosi żadnego habitu, mieszka w domu, jest nadal babcią, mamą, sąsiadką, pracownikiem czy emerytką. Pojawia się jedynie zobowiązanie do codziennego, w miarę możliwości, uczestnictwa we Mszy Świętej i odmawiania modlitwy brewiarzowej. - Wdowy starają się również dbać o swoją formację poprzez comiesięczne spotkania i uczestnictwo raz w roku w trzy dniowych rekolekcjach zamkniętych - dodaje ks. Walkiewicz.

Więcej o tym w rozmowie z Klaudią Bzduchą, opowiada ks. Piotr Walkiewicz: