Seniorzy zaprezentują się w czterech kategoriach: kategoria  wokalno- muzyczna (soliści, zespoły), wokalno – muzyczna (chóry), teatralno – recytatorska (pojedynczy wykonawcy, grupy teatralne i kabaretowe) oraz rękodzieło, prace plastyczne (malarstwo, rysunek, fotografia), rzeźba. Przegląd odbędzie się w piątek, 4 października 2019 r. w DK Idalin w Radomiu, ul. Bluszczowa 4/8. Początek o godz. 9:00.

W ramach III Przeglądu Twórczości Artystycznej Seniorów 4 października  o godz. 17.00 odbędzie się koncert Elżbiety Wojnowskiej. Wstęp wolny!

Elżbieta Wojnowska to wielka osobowość artystyczna, której sztuka opiera się przemijającym trendom. Jak mało kto zna wartość słowa. Jak mało kto potrafi swoimi piosenkami wstrząsnąć słuchaczami. Jedna z legend polskiej sceny muzycznej, nie zabiegająca o tani poklask. Niezmiennie od lat krytyka uznaje ją za wybitną, nieustannie poszukującą osobowość artystyczną, która szuka własnej drogi. Jej warsztat artystyczny jest przykładem perfekcji w opracowaniu każdego utworu, któremu nadaje piętno własnej osobowości. Początki jej śpiewania wiążą się ze stołecznym klubem studenckim Stodoła i dziennikarzem muzycznym Markiem Wiernikiem. Od 1976 roku występuje z autorskimi recitalami piosenek i songów do wierszy autorstwa m. in.: Anny Achmatowej, Joanny Kulmowej, Andrzeja Bursy, Eugeniusza Jewtuszenki, Agnieszki Osieckiej, Jonasza Kofty, Bolesława Leśmiana,  Juliana Ursyna Niemcewicza, Jaromira Nohavicy, Cypriana Kamila Norwida, Bułata Okudżawy, Haliny Poświatowskiej, Tadeusza Różewicza, Wiliama Szekspira. Jest kompozytorką pieśni własnego repertuaru do wierszy Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego (Ulica szarlatanów, Ulica Sarg), Wojciecha Burtowego (Żaden dźwięk), Władysława Broniewskiego (Wieczorem, Ballady i romanse(Ryfka). Śpiewała też utwory do muzyki Henryka Albera, Janusza Strobla, Janusza Tylmana, Włodka Pawlika, jak i Kurta Weilla, “nadwornego” kompozytora Bertolta Brechta. Elżbieta Wojnowska wystąpiła w filmie muzycznym Podróże z Hagawem (reż. J. Gębski), a miłość do sceny raz jeszcze ujawniła się, kiedy to w 1991 roku zagrała gościnnie w krakowskim Teatrze STU w spektaklach Markietanki, czyli Kobiety na tyłach wojsk w walce o pokój według Bertolda Brechta. Zrealizowała recitale TVm.in. : Zaduszki poetyckie, Jeżeli kogoś obchodzi, Zawsze poezja ze mną, Moje piosenki, Dziesięć utworów o miłości, To owoc twój człowieku, Moja mała historia Polski, oraz spektakl teatralny z songami i wierszami Brechta Gwóźdź Sokratesa (TVP). W 1984 roku zdobyła I Nagrodę za recital na Ogólnopolskich Spotkaniach Estradowych OSET w Rzeszowie, a rok później  Nagrodę za interpretację na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu i w tym samym roku ponadto Nagrodę FIDOF na Festiwalu Piosenki w Dreźnie. W 1987 roku napisała i zrealizowała scenariusz dla XXVI Festiwalu Moniuszkowskiego Pieśni Polskie (rejestr. TVP i PR). Kiedy pojawiła się w Opolu w 2013 na Gali z okazji 50-lecia Festiwalu i zaśpiewała „Sztuczny miód” Agnieszki Osieckiej, nawet przed telewizorami ludzi mówili, że „wbiło ich w fotel” a amfiteatralna publika wstawała z miejsc. W następnym – 51 Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu wystąpiła w uroczystym koncercie „25 lat! Wolność – kocham i rozumiem! i podczas festiwalowej gali przejmująco zaśpiewała słynne Mury z repertuaru Jacka Kaczmarskiego. W tym samym 2014 roku uhonorowana została Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Nagrała 7 płyt – z niekomercyjną  muzyką i niezwykłymi tekstami, które intrygują pełnym zadumy klimatem. Słuchając piosenek Wojnowskiej, żeby tylko wspomnieć niezwykłe utwory: Sztuczny miód (tekst Agnieszka Osiecka, muzyka Krzysztof Paszek) i Życie moje (Andrzej Bursa, Henryk Alber) słuchacz odczuwa dojmującą świadomość przemijania, jego nieuchronności, ale i zarazem radość z życia. Elżbieta Wojnowska każdorazowo zaprasza widzów i słuchaczy na niezwykły jednoosobowy teatr muzyczny. Tak się dzieje od pierwszego „zaproszenia do stołu”. Artystka, porównywana swego czasu do Edith Piaf, Ewy Demarczyk czy też niemieckich wielkich aktorek, od ponad czterech dekad  konsekwentnie pozostaje sobą, zapisując kolejne rozdziały w historii polskiej piosenki.