Ryszard Grzyb urodził się w 1956 r. w Sosnowcu. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, w pracowni prof. Zbigniewa Karpińskiego (1976–1979) oraz na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1979–1981). Dyplom uzyskał w pracowni prof. Rajmunda Ziemskiego W latach 1982–1992 był członkiem Gruppy, z którą wystawiał i w której akcjach uczestniczył. Był też współzałożycielem i wydawcą pisma Gruppy „Oj dobrze już”. Od połowy lat 80. Odbył kilka podróży artystycznych: w maju i czerwcu 1986 r. razem z Ryszardem Woźniakiem przebywał na stypendium w Berlinie Zachodnim, w latach 1990–1991 w Kolonii na zaproszenie Rafała Jabłonki, w 1995 r. ponownie w Niemczech na stypendium w Lamspringe, a w 1996 r. w Saignon na zaproszenie Kamili Regent i Pierre’a Jaccauda.

Jego obrazy znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Wrocławiu, Krakowie, Poznaniu, Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki, Muzeum Współczesnym we Wrocławiu, w Muzeach Okręgowych w Katowicach, Bytomiu, Toruniu, Bydgoszczy, Olsztynie, Fundacji Rodziny Staraków, Muzeum Jerke w Niemczech, w kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą (m.in. kolekcja Krzysztofa Musiała). Równolegle do malarstwa uprawia twórczość poetycką, zadebiutował jeszcze w okresie studiów we Wrocławiu. Swoje teksty publikował w „Nowym Wyrazie” (1980, 1981), „Miesięczniku Literackim” (1981), w piśmie „Oj dobrze już˝”, w „Twórczości” (2015, 2016), w piśmie artystycznym „Tytuł Roboczy” oraz w publikacjach „Sztuka najnowsza. Co słychać” pod red. M. Sitkowskiej (Warszawa 1989) i „Young Poets of a New Poland” (Londyn 1993). Jego „Zdania napowietrzne” zostały wydane przez Świat Literacki (2005), a wybór wierszy „Ja chrząszcz” przez Fundację na Rzecz Kultury i Edukacji im. Tymoteusza Karpowicza (2020).

W 2004 r. rozpoczął multimedialny projekt „Zdania napowietrzne”, w ramach którego kolekcjonuje krótkie sentencje poetyckie, „absurdalne haiku”, jak mówi, i umieszcza je w kontekście zupełnie obcym poetyckim eksperymentom – na billboardach, pocztówkach, ołówkach, kubkach, zmienia je w neony, tabliczki informacyjne. Poprzez zawłaszczenie przestrzeni przeznaczonej dla innego rodzaju komunikatów, artysta wzmacnia siłę ich przekazu, wywołując swego rodzaju suspens. Laureat Nagrody im. Jana Cybisa za 2010 r.

Wystawa będzie czynna do 19.11.2023 roku.

Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu zaprasza 21 paździenrika 2023 roku na autorskie oprowadzanie Katarzyny Kukuły po wystawie „Heil Smile. O tym, jak się uśmiechałam, a było mi do płaczu. Podczas spotkania artystka podzieli się opowieścią o prezentowanych na wystawie pracach, które są zapisem osobistych doświadczeń i procesu poszukiwania własnego edenu. O wielowymiarowej twórczości Katarzyny Kukuły opowie również kurator Paweł Witkowski.

Katarzyna Kukuła urodziła się w 1987 r. i wychowała w Kolonii Cieśle – terenach zielonych włączonych do Sosnowca. Odkąd pamięta, jej domem był las, stamtąd czerpała inspiracje i spokój ducha. W 2012 r. ukończyła z wyróżnieniem Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w Pracowni Malarstwa prof. Leszka Misiaka. Brała udział w wielu wystawach w Polsce i za granicą, m.in. „Farba znaczy krew” w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, „Licht, Luft, Scheisse” w Muzeum Botanicznym w Berlinie, „Feminał” w Domu Norymberskim w Krakowie i Miejskiej Galerii Sztuki im. Güntera Grassa w Gdańsku, „Wystawa Bardzo Erotyczna” w Pracowni Drożdzownia w Krakowie, „Można poznać cały świat, nie ruszając się z kanapy” w Shefter Gallery w Krakowie, „Woman Art. Power” oraz „Sport Games” w Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu. Laureatka Nagrody Rektorów za Najlepszy Dyplom ASP (2012), trzech wyróżnień na 43. Biennale Bielska Jesień (2017), Nagrody Sztuki im. Marii Anto i Elsy von Freytag-Lorighoven (2019). W 2022 r. zajęła 15 miejsce w rankingu najbardziej obiecujących twórców młodego pokolenia Kompas Młodej Sztuki.

Wystawę można oglądać do 29.10.2023 roku.