W premierowym pokazie wzięli udział m.in. twórcy filmu, przedstawiciele korpusu dyplomatycznego oraz rzymskiej Polonii. - Jestem pod wielkim wrażeniem tej premiery. To niezwykła biografia, bardzo trudna do opowiedzenia językiem filmowym. Bohaterem tego filmu jest "rówieśnik" dwudziestego stulecia, który był w samym środku najważniejszych wydarzeń tego strasznego dla Polski i Europy stulecia. I ten znakomity portret ukazuje paradoks: oto człowiek, który powtarza: "nie zabijaj nigdy, nikogo" jest ciągle w centrum bardzo krwawych wydarzeń - mówiła po premierze filmu min. Wanda Zwinogrodzka, podsekretarz stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

- Ks. Zieja, będąc "nietypowym" kapłanem, zawsze angażował się w najtrudniejsze dla Polski i Kościoła sprawy. Kochał nade wszystko Boga, kochał swoją ojczyznę i kochał ubóstwo. To wszystko jest w tym filmie ukazane w niezwykle ciekawy sposób - powiedział dla KAI ambasador RP przy Stolicy Apostolskiej Janusz Kotański.

Z kolei dziekan Wydziału Teologii Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego, ks. prof. Dariusz Kowalczyk SJ, zwracał uwagę na wyzwania związane z próbami opowiedzenia w filmie o tak złożonej postaci. - Wyszedłem dziś z kina bez wzruszeń. To film dobrze zrobiony warsztatowy. Wydaje mi się, że będą z niego zadowoleni przede wszystkim ci, którzy podzielają mentalność i rozumienie świata z perspektywy tzw. Kościoła otwartego. Rozmawiałem po premierze z jednym z uczestników pokazu na temat tego, jak ten film może zostać odebrany przez młodych widzów i zgodziliśmy się co do tego, że mogą oni odnieść wrażenie, że biskupi są osobami nie rozumiejącymi świata i cała nadzieja w kapłanach otwartych takich, jak ks. Jan. Wydaje mi się, że jest to uproszczenie, ten kapłan nie zasługuje na to, by go klasyfikować i wsadzać w pewne ramy. To postać, która jednczyła ludzi wierzących, a nie umacniała stereotypy - uważa jezuita.

Gośćmi premierowego pokazu filmu pt. "Zieja" byli jego twórcy, m.in. reżyser Robert Gliński, odtwórca roli oficera SB Grosickiego Zbigniew Zamachowski, producent Włodzimierz Niderhaus oraz kompozytor muzyki do filmu Cezary Skubiszewski. W światowej premierze wzięli także udział m.in. ambasador RP przy Stolicy Apostolskiej Janusz Kotański, ambasador RP we Włoszech Anna Maria Anders, podsekretarz stanu w MKiDN min. Wanda Zwinogrodzka, kard. Zenon Grocholewski, abp Edward Nowak, dyrektor Instytutu Polskiego w Rzymie Łukasz Paprotny a także liczni przedstawiciele włoskiej Polonii.Film, w którego tytułowego bohatera wcielił się Andrzej Seweryn, został wyprodukowany przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w koprodukcji z Telewizją Polską. Patronatem objęła go m.in. Ambasada Polska przy Stolicy Apostolskiej oraz Instytut Polski w Rzymie.

Ks. Jan Zieja urodził się 1 marca 1897 r. w Ossie w powiecie opoczyńskim (diecezja radomska) w ubogiej rodzinie chłopskiej. Od dzieciństwa wykazywał duże zdolności, rozpoczął więc naukę, początkowo w domu rodzinnym, później na plebanii, a od 1909 r. w gimnazjum w Warszawie. Borykał się z trudnościami materialnymi, z powodu których musiał nawet przerwać naukę. Ostatecznie jednak ukończył szkołę dzięki uzyskanemu stypendium. Oprócz nauki interesowała go też bardzo działalność społeczna. M.in. od 1912 r. należał do tajnego skautingu. W 1915 r. wstąpił do seminarium duchownego, święcenia kapłańskie przyjął w 1919 r. po czym wydelegowany został na studia na Uniwersytecie Warszawskim.W 1920 r. brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako kapelan 8. Pułku Piechoty Legionów. Po wojnie krótko studiował archeologię chrześcijańską w Rzymie, wkrótce jednak powrócił do pracy duszpasterskiej. W 1923 r. został kapelanem tworzonego wówczas Zakładu dla Ociemniałych w Laskach. Następnie pracował jako duszpasterz w diecezji pińskiej, współpracując z tamtejszym biskupem Zygmuntem Łozińskim.W latach 30. związał się ze Związkiem Młodzieży Wiejskiej "Wici" i Stowarzyszeniem Młodzieży Akademickiej "Odrodzenie".

W czasie II wojny światowej był kapelanem Komendy Głównej AK, Batalionów Chłopskich i naczelnym kapelanem ZHP "Szare Szeregi" (od 1942 r.). Działał również w Radzie Pomocy Żydom "Żegota".Po wojnie rozpoczął pracę duszpasterską na tzw. "ziemiach odzyskanych", którą musiał przerwać ze względów zdrowotnych. Od 1962 r. mieszkał na stałe w Warszawie. Był traktowany przez komunistyczne władze jak "uciążliwy obywatel". We wrześniu 1976 r. znalazł się w gronie 14 sygnatariuszy założycielskiego apelu Komitetu Obrony Robotników. Był znanym kaznodzieją warszawskim i publicystą katolickim. Zmarł 19 marca 1991 r. w Warszawie.