Diecezja radomska wyrasta z tradycji diecezji sandomierskiej i sandomiersko-radomskiej. - Jeśli chodzi o Radom, to w przeszłości były dwie próby utworzenia tutaj stolicy diecezji. Najpierw w połowie XIX w., a potem wiek później. Jeszcze pod zaborami były to działania władzy carskiej, które chciały dostosować organizację kościelną do organizacji państwowej. Sto lat później bp Jan Kanty Lorek, ordynariusz sandomierski, podjął starania, by przenieść centrum z Sandomierza do Radomia. Sandomierz geograficznie leżał na samym południowo-wschodnim krańcu diecezji. Rozpiętość w stosunku do takich parafii, jak Opoczno, Błogie, Kraśnica była bardzo duża i wynosiła niemal 200 km. Logika wskazywała na to, żeby tu była stolica. Ale w połowie XX w. to był czas komuny i wtedy nie doszło do takich zmian - mówił ks. Rafał Piekarski.

Gość Bilansu Dnia wiele uwagi poświęcił bp. Edwardowi Materskiemu w utworzeniu diecezji radomskiej. - Ojciec Święty, jak mówił wielokrotnie bp Materski, stwierdzał, że "Radom jest konieczny" - wspomniał ks. Piekarski.

Historyk Kościoła powiedział, że władze rosyjskie planowały w latach 1841-1842 przeniesienie stolicy biskupiej z Sandomierza do Radomia. Jednak z powodu kosztów zaniechano tego. Drugą próbę podjęto w latach 50-tych XX-wieku, kiedy to bp Jan Kanty Lorek zaczął przygotowania do utworzenia w Radomiu kurii diecezjalnej.

W 1981 roku Jan Paweł II na prośbę bpa Edwarda Materskiego dokonał zmiany nazwy diecezji z sandomierskiej na sandomiersko-radomską. 11 lat później Jan Paweł II mocą bulli „Totus Tuus Poloniae populus” ustanowił diecezję radomską. Z księdzem dr. Rafałem Piekarskim, historykiem Kościoła, rozmawiał Radosław Mizera: