W 2021 roku przypada 120. rocznica urodzin Miry Zimińskiej - Sygietyńskiej, aktorki, pedagoga i wieloletniej dyrektor zespołu „Mazowsze”. Jej artystyczny sukces potwierdzają liczne odznaczenia i nagrody. Jednymi z ostatnich były najwyższy order Rzeczypospolitej - Order Orła Białego oraz honorowy tytuł „Kobiety Stulecia" nadany po raz pierwszy przez Polskie Radio. Dlatego radni postanowili upamiętnić tę znamienitą osobowość oraz propagować wiedzę o niej i jej działalności kulturalnej.

- Komisja po rozpatrzeniu projektu stanowiska na posiedzeniu w dniu 15 marca 2021 roku pozytywnie zaopiniowała projekt stanowiska sejmiku w sprawie upamiętnienia Miry Zimińskiej - Sygietyńskiej w 120. rocznicę urodzin z poprawką w ostatnim akapicie - powiedziała Jadwiga Zakrzewska, przewodnicząca Komisji Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Mira Zimińska-Sygietyńska miała zaledwie półtora roku kiedy po raz pierwszy pojawiła się na scenie teatralnej w roli płaczącego dziecka podczas występów ukraińskiej trupy aktorskiej. W wielu siedmiu lat zagrała w „Ich czworo" Gabrieli Zapolskiej. Potem obsadzano ją w innych dziecięcych rolach, m.in. w „Dziadach" oraz „Weselu". Jako siedemnastolatka dostała oficjalny angaż. Przez rok grywała wyłącznie w wodewilach i komediach. Przeniosła się do Radomia. Tam, w Teatrze Polskim, zauważył ją jeden z właścicieli warszawskiego teatrzyku Qui Pro Quo - najpopularniejszego polskiego kabaretu lat międzywojennych. Punktem zwrotnym w jej karierze okazała się rewia „Hallo! Ciotka!", w której prowadziła konferansjerkę. Podbiła publiczność ciętym dowcipem, werwą i wdziękiem. Z powodzeniem występowała w filmie i teatrze dramatycznym, redagowała kolumnę satyryczną „Duby smalone" w „Kurierze Porannym". Można ją było oglądać na scenach warszawskich, m.in. w „Moralności pani Dulskiej", „Pannie Maliczewskiej", a także „W małym domku" i „Chorym z urojenia". Szybko zyskała uznanie krytyki i publiczności.W filmie zadebiutowała jeszcze w epoce kina niemego. Po wojnie chciała wrócić do kabaretu i aktorstwa. Jednak towarzysz jej życia, miłośnik folkloru i kompozytor, z którym niejednokrotnie występowała, Tadeusz Sygietyński, poprosił ją o pomoc przy założeniu zespołu ludowego i tak w 1948 r. powstało „Mazowsze". Po śmierci Tadeusza w 1955 r. przejęła obowiązki dyrektorskie nad zespołem „Mazowsze", który stał się drugą po kabarecie miłością jej życia. Kierowała nim prawie do ostatniej chwili i objechała niemal cały świat, dając prawie 3 tys. przedstawień za granicą, rozsławiając imię Polski i Mazowsza w świecie.

W tym roku przypada 100. rocznica urodzin Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Poeta był godnym kontynuatorem wielkich polskich romantyków. Przeżył zaledwie dwadzieścia trzy lata,j jednak pozostawił po sobie dzieło dojrzałe, poezję wysokiego lotu. Jej siła zawiera się nie tylko w mistrzostwie formy, ale także w świadectwie drogi jaką szedł poeta. Jego postać radni sejmiku także postanowili upamiętnić.

- Komisja po rozpatrzeniu projektu stanowiska na posiedzeniu w dniu 15 marca 2021 roku pozytywnie zaopiniowała projekt stanowiska sejmiku w sprawie upamiętnienia Kamila Krzysztofa Baczyńskiego w 100. rocznicę urodzin - mówiła Jadwiga Zakrzewska, przewodnicząca Komisji Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Krzysztof Kamil Baczyński urodził się w Warszawie 22 stycznia 1921 r. Był jedynym synem Stanisława Baczyńskiego, pisarza i krytyka i Stefanii z domu Zieleńczyk, autorki książek dla młodzieży i szkolnych podręczników. W 1939 r. ukończył Liceum im. Stefana Batorego. Studiował polonistykę w podziemnym Uniwersytecie Warszawskim. Związał się z socjalistyczną grupą „Płomienie” i wydawnictwem „Droga”. W 1942 r. ożenił się z Barbarą Drapczyńską, której dedykował wiersze uznawane jako jedne z najpiękniejszych strof liryki miłosnej. W roku 1943 wstąpił do Harcerskich Grup Szturmowych, brał udział w wykładach i ćwiczeniach IV turnusu Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Szarych Szeregów „Agrykola”. Wraz z batalionem „Zośka” uczestniczył w akcji bojowej Tłuszcz-Urle. W lipcu 1944 r. przeszedł do batalionu „Parasol”. Walczył w Powstaniu Warszawskim, zginął trafiony kulą niemieckiego snajpera 4 sierpnia w pałacu Blanka. Jego żona Basia zmarła z odniesionych ran 1 września 1944 r. Baczyński uczestniczył w ruchu literackim Warszawy, wydał kilka konspiracyjnych arkuszy i tomików poetyckich. Baczyński zaczął pisać bardzo wcześnie, jego najdawniejszy wiersz pochodzi z roku 1936, mimo to przed wojną nie ogłosił żadnego utworu.