Wdowa konsekrowana to jedna z najstarszych obok dziewic i pustelników indywidualnych form życia konsekrowanego. W początkach Kościoła mowa była o błogosławieniu wdów. Forma ta z czasem wraz z rozwojem zakonów stawała się rzadsza, by w ostatnich latach znów się odrodzić.

Kto może zostać wdową konsekrowaną? - Musi być osobą wierzącą, wdową i najważniejsze - musi czuć powołanie, że Bóg ją powołuje do tego, aby powierzyła Mu swoje życie, aby oddała się na służbę ludziom i Kościołowi. Są też tzw. warunki Pawłowe: kobieta wdowa, która ukończyła 60 lat i miała jednego męża - wyjaśnia ks. Piotr Walkiewicz, dyrektor Wydziału Duszpasterskiego Kurii Diecezji Radomskiej i jednocześnie diecezjalny referent ds. życia konsekrowanego.

Konsekrację poprzedza gruntowne przygotowanie, trwająca ok. 3 lat formacja. Obrzęd konsekracji odbywa się podczas Mszy Św. - Wdowa składa przyrzeczenie dozgonnej czystości, oddania Panu Bogu swojego życia, swojego stanu, sytuacji, ale także poprzez służbę ludziom i Kościołowi, poprzez modlitwę, pokutę, ofiarę. Ma to charakter przyrzeczenia składanego przed ks. biskupem w obecności wiernych. Poza tym jest modlitwa konsekracyjna i później następuje wręczenie takiej wdowie krzyża i brewiarza - mówi ks. Walkiewicz.

Życie po konsekracji zewnętrznie właściwie się nie zmienia. Wdowa nie nosi żadnego habitu, mieszka w domu, jest nadal babcią, mamą, sąsiadką, pracownikiem czy emerytką. Natomiast idzie w głąb więzi z Panem Bogiem. Przejawia się to choćby w częstym, w miarę możliwości codziennym uczestnictwie we Mszy Św., życiu sakramentalnym, odmawianiu brewiarza. - Ta osoba ma być świadkiem wiary, świadkiem bliskości, troski, miłości Boga i także świadczyć tę miłość w imieniu Boga i Kościoła - dodaje ks. Piotr Walkiewicz.

Pierwsza wdowa konsekrowana w diecezji radomskiej to pani Lidia z parafii Ostojów koło Suchedniowa. Jest mamą dwójki dzieci. Pracuje. Jest zaangażowana w życie parafii. Należy do wspólnoty charyzmatycznej, ale także Koła Żywego Różańca. Udziela się także charytatywnie.