Mszy św. w bazylice katedralnej w Sandomierzu przewodniczył bp Henryk Tomasik.

Homilię wygłosił ks. prałat Albert Warso z Watykanu. Ks. prałat porównał bp Piotra do umiłowanego ucznia Chrystusa. - To tutaj, pod miłosiernym spojrzeniem Chrystusa zawieszonego wówczas pod sklepieniem cudownego gotyckiego krzyża, Sługa Boży leżał krzyżem 12 października 1924 roku, gdy otrzymywał święcenia kapłańskie i drugi raz przed 60-ciu laty - 28 lipca, gdy został włączony do Kolegium Apostolskiego.

- Sw. Jan Paweł II pisał, że w postawie leżenia krzyżem przed otrzymaniem święceń wyraża się najgłębszy sens duchowości kapłańskiej. - "Przyjąć we własnym życiu krzyż Chrystusa i uczynić się posadzką dla braci". - Ileż razy później, bp Piotr w apostolskim geście włożenia rąk konsekrował nowe roczniki kapłańskie. Powtarzał wówczas: "nie święcę was na 8 godzin, ale na wszystkie godziny doby; nie święcę was na 4, 5 lat, ale na całe życie" - mówił ks. prałat.

Po mszy św. w podziemiach bazyliki, kapłani modlili się przy krypcie Sługi Bożego bp. Piotra Gołębiowskiego o jego beatyfkację. 2 listopada minęła 37. rocznica śmierci biskupa.

Bp Piotr Gołębiowski pochodził z Jedlińska koło Radomia. Pełnił posługę pasterską z wielkim poświęceniem przez 23 lata, organizował duszpasterstwo na miarę czasów posoborowych, koncentrując się na rodzinie, budzeniu powołań duchownych, niesieniu pomocy potrzebującym, zabiegał o trzeźwość narodu. Przeciwstawił się skutecznie władzy komunistycznej, która próbowała rozbijać jedność Kościoła w Polsce poprzez tworzenie tzw. parafii niezależnych. Doznał z tego powodu wielu niesprawiedliwości, upokorzeń i krzywd. Zmarł nagle podczas sprawowania Mszy św. w Nałęczowie 2 listopada 1980 r. Pochowano go w katedrze sandomierskiej. W kwietniu 1994 rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny, zakończony na szczeblu diecezjalnym 4 lipca 1998.