- Niech ta setna rocznica święceń kapłańskich Sługi Bożego biskupa Piotra, będzie dla nas potwierdzeniem i umocnieniem właśnie tego, że Bóg ofiarowuje swoje dary, że Jego moc nieustannie działa. Niech będzie dla nas również odnowieniem i potwierdzeniem, że chcemy w tym wszystkim trwać - mówił pasterz Kościoła radomskiego.

W czasie liturgii bp Solarczyk nawiązał do odnalezionego pektorału z relikwiami Krzyża Świętego, należący do sługi Bożego bp. Piotra Gołębiowskiego, który otrzymał go z okazji 50. rocznicy święceń kapłańskich. - Ten krzyż został odnaleziony wśród rzeczy po zmarłym biskupie Adamie Odzimku, emerytowanym biskupie pomocniczym diecezji radomskiej. W trakcie jego renowacji okazało się, że w środku znajdują się relikwie Krzyża Świętego. Jest też widoczny napis: Biskup Piotr Gołębiowski, biskup sandomierski 1924-74. Daty te odwołują się do daty święceń biskupa Piotra w sandomierskiej katedrze i rocznicy święceń. Nie ma żadnych pisanych świadectw, skąd ten krzyż, kto go przekazał. Prawdopodobnie otrzymał go na Świętym Krzyżu. Dzisiaj Bóg przychodzi do nas z tajemnicą życia i świętości biskupa Piotra - wyjaśnił biskup Solarczyk.

W pielgrzymce uczestniczył Szymon Figarski, kleryk Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu. - Pielgrzymka jest dla mnie wielkim przeżyciem. Katedra sandomierska to w pewnym sensie duchowa matka naszej diecezji. To dziedzictwo, które mamy w Radomiu jest związane z Kościołem sandomierskim. Modlitwa przy grobie biskupa Piotra Gołębiowskiego to wielkie doświadczenie wspólnoty kapłańskiej i kleryckiej – powiedział alumn czwartego roku.

Przy grobie niezłomnego pasterza Kościoła sandomierskiego w trudnych czasach komunistycznych modlił się ks. Grzegorz Wójcik, proboszcz z Dąbrówki, którego stryj był sekretarzem biskupa Gołębiowskiego. - Będąc kapelanem w szpitalu, rozdawałem obrazki z wizerunkiem biskupa Piotra i mogę zaświadczyć o wielu łaskach, których doświadczyli chorzy za wstawiennictwem Sługi Bożego – powiedział ks. Wójcik.

Do Sandomierza pojechał również ks. Szymon Mucha, proboszcz ze Stromca. - Pamiętam biskupa Piotra z czasów, kiedy byłem ministrantem. Zawsze wracam tutaj, bo to są korzenie naszego kapłaństwa. Tu wszystko się zaczęło. Duch biskupa Piotra i jego kapłaństwo jest wzorem dążenia do naszej kapłańskiej świętości – powiedział ks. Mucha.

Bp Piotr Gołębiowski pochodził z Jedlińska koło Radomia. Pełnił posługę pasterską z wielkim poświęceniem przez 23 lata, organizował duszpasterstwo na miarę czasów posoborowych, koncentrując się na rodzinie, budzeniu powołań duchownych, niesieniu pomocy potrzebującym, zabiegał o trzeźwość narodu. Przeciwstawił się skutecznie władzy komunistycznej, która próbowała rozbijać jedność Kościoła w Polsce poprzez tworzenie tzw. parafii niezależnych. Doznał z tego powodu wielu niesprawiedliwości, upokorzeń i krzywd.

Bp Piotr Gołębiowski stał zawsze przy boku Prymasa Tysiąclecia. Swoją zdecydowaną postawę przypłacił „negatywną oceną”, nadaną mu przez rządzących komunistów. Skutki tego były dotkliwe, nie mógł np. wyjechać do Rzymu na obrady Soboru Watykańskiego II. Mimo usilnych zaproszeń i ponagleń, jakie w imieniu papieża kierował do niego prymas Wyszyński, bp Gołębiowski był jednym z dwóch polskich biskupów, którym komunistyczne władze odmówiły możliwości udziału w Soborze.

Bp Gołębiowski zmarł nagle podczas sprawowania Mszy św. w Nałęczowie 2 listopada 1980 r. Pochowano go w katedrze sandomierskiej. W kwietniu 1994 r. rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny, zakończony na szczeblu diecezjalnym 4 lipca 1998 r. Obecnie akta sprawy znajdują się w Rzymie i tam toczy się dalsza część procesu.