S. Ewelina Bubała, przełożona domu w Jedlni-Kolonii pochodzi z Rudy Śląskiej. W zgromadzeniu jest od 37 lat. Decyzji o wstąpieniu do zakonu nie akceptowali rodzice. Wspomina, że jak była świecką katechetką, to czuła, że Bóg chce czegoś więcej od niej. - Pokój serca poczułam po przyjeździe do Ostrzeszowa, gdzie mieścił się nowicjat. Byłam pewna, że to jest moja droga powołania, droga życiowa – opowiada zakonnica. Wiele lat spędziła na Białorusi, gdzie prowadziła rekolekcje dla dzieci i młodzieży. Miała tam być tylko miesiąc, a ostateczne było to łącznie 20 lat. Pracowała m.in. w Grodnie i Mińsku. - Znam wielu ludzi z tego kraju. Obecna sytuacja bardzo utrudnia im życie, ponieważ nie mają kontaktu z Polską. Nie mogą przyjechać na zakupy czy do lekarza, a przecież między naszymi narodami były naprawdę przyjazne stosunki – przyznała nazaretanka.

Natomiast siostra Janina Mateusiak pochodzi z okolic Łukowa. U niej również w domu pojawił się opór ze wstąpieniem do zakonu. - Ale kiedyś za radą jednego kapłana otworzyłam Biblię i przeczytałam: „Kto kocha ojca i matkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godzien”. To był początek mojej drogi powołaniowej, która trwa już 41 lat. W tym czasie katechizowała w szkołach, organizowała pielgrzymki na Ukrainę i Białoruś oraz do Ziemi Świętej.

Siostry przyznają, że spotykały się czasami ze stereotypami czy uprzedzeniami dotyczącymi życia zakonnego oraz z sytuacjami przykrymi. S. Ewelina została opluta na ulicy, a raz ktoś rzucił w nią kamieniem. Z kolei s. Janina usłyszała kiedyś: „pingwin idzie”. - Wówczas odpowiadałam: witaj bracie, jestem nazaretanką. Szukasz rodziny? To razem coś znajdziemy. Później zrozumiałam, że tego typu zaczepki znaczą jedno: „zauważ mnie” - powiedziała s. Janina, która była gościem Radia Plus Radom.

Zakonnice mówią, że posługą w Kaplicy Wieczystej Adoracji jest dla nich wielkim darem. - Wszystkie sprawy trudne, choroby, niepowodzenia, cierpienia otrzymujemy w postaci intencji do przemodlenia. To wpisuje się w charyzmat naszego zgromadzenia. Nie narzekamy na brak pracy – mówią zgodnie. Opowiadają również, że dwa lata temu jedna z kobiet modliła dar poczęcia dziecka. Rok później zrobiła to samo, ale już ze swoim dzieckiem. Są też osoby, które przyznawały, że doznały łaski uzdrowienia.

Kaplica jest miejscem całodobowej Adoracji Najświętszego Sakramentu w intencji rodzin w całej Polsce oraz na całym świecie. Orędownikiem budowy oraz duchowym dyrektorem Kaplicy był o. Joseph Vadakkel.Patronem kaplicy jest św. Jan Paweł II.

Zgromadzenie nazaretanek założyła w 1875 r. w Rzymie Polka bł. Franciszka Siedliska, w Polsce zgromadzenie istnieje od 1881 r.

2 lutego w liturgii celebrowane jest święto Ofiarowania Pańskiego, które jest dorocznym świętem osób konsekrowanych. Ten dzień jest okazją do refleksji nad darem życia poświęconego Bogu, do wdzięczności za ten dar, pogłębiania znajomości i szacunku dla tych, którzy żyjąc radami ewangelicznymi są świadkami innego świata – Królestwa Niebieskiego.

Ks. dr Piotr Walkiewicz, diecezjalny referent ds. życia konsekrowanego zachęca w tym dniu do gorliwej modlitwy w intencji nowych powołań do tej wyjątkowej służby Bogu i Kościołowi oraz wierności realizujących to powołanie.

2 lutego zaplanowane jest diecezjalne spotkanie osób konsekrowanych w Radomiu. Licząc się z sytuacją pandemii, w tym roku spotkanie odbędzie się w kościele św. Józefa przy ul. Młodzianowskiej 124. Rozpocznie się o godzinie 11.00 modlitwą brewiarzową i adoracją, a o godz. 12.00 mszy świętej z odnowieniem ślubów zakonnych będzie przewodniczył bp Marek Solarczyk.

Wcześniej, o godz. 7.30 Pasterz diecezji będzie modlił się w klasztorze sióstr klarysek w Skaryszewie.

Ofiary zbierane 2 lutego na tacę w parafiach całej diecezji będą przeznaczone na potrzeby zakonów kontemplacyjnych.