Przypomnijmy, że wraz z kard. Ratzingerem sakrę biskupią ks. Zimowskiemu udzielili: pierwszy biskup radomski Edward Materski i nuncjusz apostolski w Polsce abp Józef Kowalczyk. Na uroczystość przybyło kilka tysięcy wiernych, którzy nie zmieścili się w katedrze. Mogli jednak śledzić przebieg uroczystości na dwóch telebimach ustawionych przed katedrą. Uroczystość rozpoczęła się procesją, która wyruszyła z Domu Parafialnego przy ul. Sienkiewicza do katedry. Mszę św. koncelebrowali przedstawiciele duchowieństwa z diecezji radomskiej i tarnowskiej - skąd pochodzi bp Zimowski, w tym czterech z jego rodziny oraz kilkunastu z watykańskiej Kongregacji Nauki i Wiary, w której pracował przez ostatnie 19 lat.

Ks. Zygmunt Zimowski był pierwszym biskupem, który przyjął sakrę w nowym tysiącleciu na terenie Polski i czwartym w radomskiej katedrze.

Kard. Ratzinger wezwał wszystkich o modlitwę za nowego biskupa radomskiego. - Biada nam chrześcijanom, abyśmy tutaj w tym miejscu, wobec ołtarza Chrystusowego nie byli autentyczni i szczerzy. Wzywam was, abyście swoją modlitwę, dar waszych cierpień i niedostatków ofiarowali za Waszego Biskupa - mówił. Kontynuując stwierdził: bp Zygmuncie, Ty wiesz, jak bardzo oczekiwaliśmy w Rzymie tego dzisiejszego dnia. Wszyscy byliśmy przekonani, że taka była wola Boża, aby Tobie powierzono taką odpowiedzialność w Kościele. Przyrzekamy, że zawsze będziemy pamiętać o Tobie w modlitwie, będziemy ofiarowywać dar swoich cierpień, gdziekolwiek będzie nam dane być i jakąkolwiek posługę wykonywać. Zapewniamy Cię o naszej braterskiej bliskości.

Warto dodać, że 26 maja przyszły papież udzielił wywiadu, który został wyemitowany na falach ówczesnego Radia AVE (dzisiaj Radio Plus Radom) i opublikowany w tygodniku AVE (dzisiaj Gość Niedzielny). Kard. Ratzinger odwiedził wspólnotę Wyższego Seminarium Duchownego, gdzie mieści się również diecezjalna rozgłośnia. Z kardynałem rozmawiał ks. Zbigniew Niemirski.

W czasie rozmowy kard. Ratzinger opowiedział m.in. o współpracy z bp. Zimowskim. - W Kongregacji Nauki Wiary pracowaliśmy wspólnie nad przygotowaniem „Katechizmu Kościoła Katolickiego”, który stał się w Kościele fundamentalnym podręcznikiem w dziele przekazywania wiary. W rozpoznawaniu kryteriów, owym „rozróżnianiu duchów”, będzie też coraz bardziej stawał się punktem odniesień. Wracając myślą do fundamentalnych założeń pracy: W całokształcie wypowiedzi, jakie „Katechizm” powinien był dać i dać musiał – by stworzyć czytelny wykład wiary – wspólną podstawą myślową było jego trynitarze uwarstwienie. Wszystko więc, co tu się zaczyna, prowadzi ostatecznie do tego samego: My po prostu wierzymy w żyjącego i trójjedynego Boga.

Gdy tutaj myślę o dobrym biskupie Zygmuncie, by wypowiedzieć słowo naszego wspólnego wspomnienia, wracam do tej troski o obraz Boga – Boga, który w Chrystusie pokazał swe oblicze. Konsekwencja tej troski stanie się troska o konkretnego człowieka: wielkiego i małego, szczególnie o biednego, także troska o powołania kapłańskie, by ludzie mogli otrzymać chleb wiary i by doświadczyli prostoty płynącej z miłości Kościoła.

To są najprostsze i bezpośrednie konsekwencje naszej wiary w Boga, Boga, który jest miłością. Nasza pasterska troska musi się w niej zanurzać i ją pokazywać, by rodzić doświadczenie Kościoła jako miłości. Niech doświadczają jej ci, którym szczególnie brak miłości: zostawieni na marginesie życia społecznego, opuszczeni, cierpiący, ci, którzy znikąd nie otrzymują miłości. Oni wszyscy powinni doświadczać tego, że Kościół posiada skarby miłości, które rozdaje wszystkim. Wierzę w to, że jeśli będziemy to czynić, na powrót umożliwimy poznawanie Boga, umiłowanie Chrystusa i wzrost powołań duchownych.