Spektakl na podstawie tekstu Witolda Gombrowicza reżyseruje Mikołaj Grabowski. Premiera odbędzie się w sobotę, 22.10.2016 na inaugurację XII Międzynarodowego Festiwalu Gombrowiczowskiego.
(…) Punktem wyjścia „Ślubu” jest sytuacja wojny, która niszczy wszystkie do tej pory obowiązujące wartości, gdzie nie ma już żadnego systemu regulującego otaczającą rzeczywistość. „Ślub” jest więc przesycony depresyjnymi emocjami, jest historią porządkowania świata po kataklizmie. To sztuka o klęsce człowieka, o jego niemożności pogodzenia się z tym, co widzi, przy równoczesnym braku szansy na zbudowanie tego, co chciałby zbudować.
Akcję „Ślubu” zdecydowaliśmy się – po długim namyśle – osadzić w hangarze, czyli miejscu, które prawie na pewno kojarzy nam się z wojną. Mamy zatem na scenie obiekt, który z jednej strony stanowi ochronę, z drugiej zaś – mając charakter wojskowy, stwarza potencjalne niebezpieczeństwo.
(…) W czasie pracy odkryłem w tym tekście silne namiętności. Nie podejrzewałem tego, że w formalnie ukształtowanym, niejako „wycyzelowanym” świecie Gombrowicza mogą być one aż tak radykalne. Walka człowieka z formą, tak ważna dla autora, odbywa się – dzisiaj widzę to lepiej – w sferze skrajnych namiętności. Porównanie z Szekspirem albo Strindbergiem narzuca się samo. Wizerunek człowieka błąkającego się między bytem a niebytem, między dramatyczną świadomością, że teraz „istnieje”, ale wystarczy chwila i może „go nie być”, to wielki materiał do zagrania dla aktorów.
(…) Ten tekst istniał we mnie od dawna. Była to, na dobrą sprawę, jedyna Gombrowiczowska pozycja, której do tej pory nie zrealizowałem. Kiedy zatem zostałem poproszony o wyreżyserowanie spektaklu na inaugurację festiwalu, wybór był oczywisty, choć przyznam, że przystąpiłem do pracy bardzo przestraszony, bo ogrom materiału trochę mnie przygniótł. Dużo wiedziałem o „Ślubie”, ale miałem świadomość, że jeżeli zostanę na poziomie moich doświadczeń z lat 70-tych, kiedy jako młody aktor grałem postać Ojca…to będzie za mało. I to będzie marne.
Temat „Ślubu” wydaje mi się wciąż intrygujący: co ma zrobić młody człowiek w zrujnowanym świecie… Poddać mu się? Walczyć o lepszy? Uszanować stare formy? Pracując nad tym dzisiaj, nie chcę postępować dogmatycznie. Nie upieram się, że tak, a nie inaczej należy wystawiać Gombrowicza (bo kilka rzeczy tego autora już zrobiłem). Odrzucam wszelkie schematy i słucham go na nowo. Pytam - co siedzi w tych ludziach? Jakie mechanizmy nimi poruszają? Sam jestem ciekaw. (Z wypowiedzi reżysera)

Scenografia Katarzyna Kornelia Kowalczyk
Światła Michał Grabowski
Obsada:
Ignacy (Ojciec i Król)- Piotr Kondrat       
Katarzyna (Matka i Królowa)- Izabela Brejtkop
Henryk (Syn i Książę)- Łukasz Stawowczyk
Władzio (Przyjaciel i Dworzanin)- Karol Puciaty
Mania (Służąca i Księżniczka)- Joanna Jędrejek
Pijak- Jarosław Rabenda
Kanclerz- Łukasz Węgrzynowski
Szambelan- Marek Braun
Szef Policji- Kamil Woźniak
Biskup Pandulf- Włodzimierz Mancewicz
Dygnitarz- Zdrajca- Adam Majewski
Pijacy- Marek Braun, Adam Majewski, Kamil Woźniak
Dwór- Danuta Dolecka, Iwona Pieniążek, Paula Godusławska, Wojciech Ługowski, Włodzimierz Mancewicz