Tomasz Salej i Mirek Kozak wystąpią w piątek, 10 marca w Radomiu. Artystów usłyszymy w programie pt: Entropia. Koncert odbędzie się w Art Caffe przy ul. Wałowej 8 w ramach Art Potyczek. Jak zapowiadają organizatorzy: Michał Budzisz i Jerzy Półbratek- Rozpoczynamy cykl koncertów: Art Potyczki. Będą występowali wiodący polscy bardowie śpiewający poezję śpiewaną. Początek o godz. 19. Na koncert wstęp wolny. Konieczna rezerwacja miejsc pod numerem tel. 519 346 853. Ten kto lubi melodyjną poezję z doskonałym, czasem żartobliwym, czasem ironicznym, na pewno jakby z życia wyjętym, wprost i bez zbędnej delikatności podanym tekstem– nie pożałuje tego wieczoru.Tomasz Salej– olsztyński poeta i bard tworzący od niemal 30 lat utwory zaliczane do tzw. 'krainy łagodności”. W tym czasie zdążył wielokrotnie odwiedzić większość scen nadwiślańskiej krainy.Podczas koncertów z wyraźnym upodobaniem proponuje publiczności wymianę zdań, subtelnym podstępem wciąga ją w dialog, po czym niepostrzeżenie otwiera bramy warownej twierdzy i oprowadza po swoim świecie. Zaznacza przy tym jasno, że jeżeli opowieść, to najlepiej piosenka, jeżeli piosenka, to polska, jeżeli polska, to z tekstem, jeżeli z tekstem, to z sensownym, najlepiej z emocjonalną, prawdziwą opowieścią.Mirosław Kozak– gitarzysta akustyczny, współzałożyciel nie istniejącego już, legendarnego w kręgu muzyki folkowej zespołu Open Folk, wykonującego szeroko pojętą muzykę celtycką. Z zespołem tym koncertował w kraju i zagranicą. Współpracuje z wykonawcami piosenki autorskiej. Jego zainteresowanie techniką fingerstyle zaowocowało wspólnym występem z jednym z najwybitniejszych obecnie gitarzystów na świecie– Tommy Emmanuelem.'Entropia” to najnowszy poetycki program, w którym autor podejmuje próbę zdefiniowania relacji pomiędzy niemą tajemnicą ego i jego nieskończonym otoczeniem. Zadziwiony geniuszem czasu, przemierza nieskończone równoległe światy, zafascynowany prostotą kształtu i fonii, wędruje tym pulsującym szlakiem słusznie oczekując kolejnych materializacji pragnień i lęków. W snach dopadają go pary przeciwstawne: miłość i nienawiść, niemedialny smak uczucia i efektowna słodycz zdrady, idealne przenikanie świadomości i zarazem spektakularny brak zrozumienia. I niby wszystko wokół normalne, dalej drepcze chodnikami naszych miast, kupuje mleko, uśmiecha się sam do siebie na myśl o dawnych doświadczeniach. A jednak przytulając wieczorne dzieci, opowiada im do snu te swoje obrazy nierealne, owe rozkwitające jak kwiaty fraktale, rozwija losy dzielnych smoków i ciągle młodych księżniczek. Jedna tylko świadomość czuwa nad bezpiecznym snem pociech: nigdy nie mówi o entropii. O nieznanym i nieokreślonym zjawisku, co do którego jedna tylko pewność: że ciągle rośnie. Wiadomo przecież, że kiedy już urośnie, przepadną smoki, zestarzeją się nienaganne księżniczki, a nasz fraktalny obraz świata rozpadnie się boskim kryształem na miliardy błyszczących gwiazd. Nauczony ciszą, otumaniony eliksirem gitarowej baśni, ze spokojem ogląda naszą nieodgadnioną przyszłość, jak film, jak obraz, jak balet niebiański. Wystarczy tylko zaczekać, aż zabraknie słońca, wystarczy podnieść oczy do nieba, żeby móc pozdrowić Wielką Niedźwiedzicę i jej kuzynkę Kasjopeję…