Hodowla koni w stadninach KOWR prowadzona jest w celu doskonalenia najcenniejszego materiału genetycznego dla potrzeb krajowej hodowli oraz zachowania rodzimych ras. Działalność ta obejmuje również szeroko pojęte usługi w zakresie rozrodu koni dla hodowli terenowej, co jest związane z funkcjonowaniem, organizacją oraz zadaniami Stad Ogierów. Konie użytkowane są w czterech dyscyplinach jeździeckich: ujeżdżeniu, skokach przez przeszkody, WKKW oraz powożeniu zaprzęgami jedno i wielokonnymi. Spółki będące pod nadzorem Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa utrzymywały na dzień 01.01.2023 r. łącznie około 2340 koni, w tym 791 klaczy elitarnych i 223 ogiery hodowlane.

Stado Ogierów w Łącku jest jedną z sześciu strategicznych spółek Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa, posiadającą ogiery, które udostępniane są hodowcom na terenie całego kraju. Jest to jedno z najstarszych, państwowych stad ogierów w Polsce, powstałych po odzyskaniu niepodległości, po okresie zaborów. Stado Ogierów w Łącku powołane zostało do życia na mocy decyzji Prezydenta Rzeczpospolitej Stanisława Wojciechowskiego w 1923 roku.

Projekt budowy polskich stad ogierów, w tym Łącka, opracował Stanisław Szuch - mianowany pod koniec 1920 r. inspektor stadnin państwowych. Opracowany przez niego operat, przewidujący budowę nowych stad ogierów, został pozytywnie zaopiniowany przez Zarząd Stadnin Państwowych oraz przez Ministerstwo Rolnictwa i Dóbr Państwowych, które przeznaczyło na cele państwowej hodowli koni dobra rządowe. W województwie warszawskim podjęto decyzję o budowie Stada Ogierów w Łącku, na gruntach rządowych, a jego zapleczem ekonomicznym było gospodarstwo rolne o powierzchni 800 ha wraz z folwarkiem Góry.

Głównym zadaniem stada ogierów było odbudowanie hodowli koni w nowej Polsce, przetrzebionej przez wojny i zabory. Konie były potrzebne w rolnictwie, jako główna siła pociągowa, dla wojska oraz transportu miejskiego. W tym okresie jakość koni na ziemiach polskich była słaba, zwłaszcza na terenach po zaborze rosyjskim. Brak ośrodka hodowlanego był widoczny szczególnie w środkowej Polsce. Stąd też decyzja o lokalizacji Stada Ogierów w Łącku.

Plan zagospodarowania Stada w Łącku opracował Jan Grabowski, a twórcą projektów architektonicznych był płocki inżynier Józef Główczewski.

Stado z roku na rok się rozwijało, przyczyniając się do do odbudowy pogłowia koni w centralnej Polsce. Podczas II wojny światowej Stado nie przerwało swojej działalności, a hitlerowski okupant rozwinął hodowlę koni z myślą o ich służbie dla niemieckich celów.

Po wyzwoleniu Stado wróciło pod zarząd państwowy i służyło rozwojowi polskiej hodowli. Równocześnie z hodowlą koni w Łącku, rozwijał się także sport jeździecki. Jednym z najlepszych ogierów, którym mogło poszczycić się Stado w Łącku był słynny ogier pełnej krwi angielskiej Dakota, który był rekordzistą wśród reproduktorów (326 sztuk potomstwa).   

W 1993 roku Państwowe Stado Ogierów w Łącku zostało przejęte przez ówczesną Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa. W grudniu 1994 r., w wyniku przekształcenia, powstało Stado Ogierów w Łącku Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. 

Na przestrzeni lat, Stado Ogierów w Łącku prowadziło działalność na rzecz polskiego rolnictwa w zakresie podnoszenia wartości hodowanych koni. Niemniej ważną rolę Stado spełniało w dziedzinie sportu jeździeckiego odnosząc swoimi końmi sukcesy na polskich i zagranicznych hipodromach. Dzięki działalności Stada hodowla terenowa otrzymywała świetne reproduktory, które przyczyniły się do poprawy pogłowia koni w okresie międzywojennym i po zniszczeniach spowodowanych II wojną światową. Duża grupa reproduktorów ze Stada Ogierów w Łącku zajmowała boksy ogierów czołowych w hodowli elitarnej, zwłaszcza w Stadninach hodujących konie rasy pełnej krwi angielskiej.

Zapraszamy na rozmowę z Filipem Sondijem, zastępcą dyrektora w Departamencie Nadzoru nad Spółkami Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa: