Dyskusja zaczęła się od wystąpienia ks. Sławomira Płusy, egzorcysty i duszpasterza środowisk ewangelizacyjnych w diecezji radomskiej. Zwrócił on uwagę, że ewangelizacja nie znalazła właściwego miejsca w duszpasterstwie. - Troszczymy się o sprawowanie sakramentów, ale czy nie należałoby zreformować funkcjonowania parafii, by ten dynamizm ewangelizacyjny, tych wspólnot, był większy? By nie tylko duszpasterzy, ale i wiernych cechował ten dynamizm w docieraniu na peryferie życia. Czy nie należałoby doprecyzować pojęcia samej ewangelizacji? Bo jeśli duszpasterstwo jest ewangelizacją, to wszystko podpada pod to pojęcie, a wówczas coś nam się rozmywa - mówił ks. Płusa.

Ks. Jarosław Wojtkun, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu przypomniał, że św. Jan Paweł II traktował nową ewangelizację jako naczelne zadanie duszpasterskie, które domaga się nowych metod głoszenia Ewangelii. - Czy parafia wymaga pewnej reorganizacji w duszpasterstwie? Jakich my potrzebujemy kapłanów, duszpasterzy czy ewangelizatorów? Jednych i drugich. Owszem, trzeba w jakimś stopniu zreorganizować parafie, bo sam papież Franciszek mówi, że "nie wystarcza tak jak dotąd, musi pojawić się coś nowego" - powiedział ks. Wojtkun.

W dyskusję włączył się także ks. prof. Wiesław Przygoda, kierownik Katedry Teologii Charytatywnej KUL, który mówił, że najprostszą definicją nowej ewangelizacji jest "przenikanie duchem Ewangelii całej rzeczywistości". - Jeśli na pogrzebie mamy pewien odsetek ateistów w kościele, to musimy zwrócić się także do tej grupy. Wiele takich sytuacji trzeba wykorzystać na indywidualne rozmowy z człowiekiem. Duszpasterstwo jest realizacją nauczania Kościoła, ewangelizacja to pójście z Ewangelią do ludzi. Trzeba głosić Ewangelię świadectwem życia - powiedział ks. Przygoda. 

Ks. prof. Jan Szymczyk poinformował, że korespondował ze Zbigniewem Herbertem. - W jego wierszach z okresu komunizmu dominuje kategoria piękna. Herbert pisał, że cenzor wiersze na temat piękna przepuszczał, ale tam gdzie pojawiało się słowo prawda, to się wstrzymywał bądź bardziej się przyglądał. Dlatego Herbert zajął się pięknem, by uchronić prawdę. Tak więc poprzez piękno można dojść do prawdy - powiedział ks. Szymczyk.

Natomiast ks. dr Dariusz Karasek, autor pracy doktorskiej "Filozofia a religia w ujęciu Leszka Kołakowskiego" cieszył się, że w czasie konferencji doszło do "drobnego incydentu intelektualnego". Mówił, że wizyty duszpasterskie (tzw. kolęda) są wielkim trudem i wyzwaniem. Zwracał uwagę, że możliwość dotarcia bezpośredniego do człowieka jest dzisiaj pewnym rarytasem. - Potrzebę nowej ewangelizacji mogą ukazać zamknięte drzwi w czasie kolędy. Dlatego uważam, że taka sytuacja jest wyzwaniem dla każdego księdza. Ten kto się niepokoi i zastanawia, nie przejdzie obojętnie obok takiego mieszkania - powiedział ks. Karasek. 

Konferencja była dedykowana ks. prof. Stanisławowi Kowalczykowi, długoletniemu profesorowi i wychowawcy pokoleń alumnów Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu i Radomiu, który obchodzi 60. rocznicę święceń kapłańskich.

Na koniec głos zabrał sam jubilat, ks. prof. Stanisław Kowalczyk. Podkreślił, że nowa ewangelizacja dotyczy nie treści, lecz formy. - Młodzi księża powinni ewangelizować przez środki społecznego przekazu, przez internet. Ta dziedzina jest szeroko dostępna, ale za tym wszystkim powinna iść relacja osobista - zakończył ks. Kowalczyk. 

W czasie sympozjum ks. prof. KUL dr hab. Jan Szymczyk wygłosił laudację na cześć ks. prof. dra hab. Stanisława Kowalczyka, ks. dr Jarosław Wojtkun (KUL) mówił o miejscu ewangelizacji w formacji seminaryjnej alumnów, ks. dr hab. Stanisław Łabendowicz (KUL) o miejscu i jakości katechezy, ks. dr hab. Piotr Turzyński (KUL) o ewangelizacji drogi piękna. Po przerwie wystąpili również: ks. prof. KUL dr hab. Marek Chmielewski (Św. Jana Pawła II wizja nowej Europy), ks. prof. dr hab. Wiesław Przygoda (KUL) (Opcja preferencyjna na rzecz ubogich), ks. prof. dr hab. Ignacy Bokwa (UKSW) (Nuda i ograniczoność ateizmu). 

Ks. prof. Stanisław Kowalczyk pochodzi z Sieciechowa koło Kozienic. Ukończył studia filozoficzno-teologiczne, przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Jana Kantego Lorka. W latach 1954-1958 odbył studia specjalistyczne z zakresu filozofii w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim zakończone doktoratem z filozofii na podstawie rozprawy naukowej pt.: „Tomistyczna koncepcja jedności transcendentalnej" napisanej pod kierunkiem o. prof. Mieczysława Krąpca OP. W roku 1968 przeprowadził kolokwium habilitacyjne na podstawie rozprawy pt.: „Bóg jako Dobro Najwyższe według św. Augustyna". W 1991 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się na problematyce filozofii Boga, zagadnieniach związanych ze światopoglądem chrześcijańskim oraz filozofii społecznej. Opublikował ponad 500 rozpraw naukowych i artykułów, w tym ponad 40 książek. Pracuje w Komisjach Episkopatu ds. Dialogu z Niewierzącymi oraz Spraw Kultury. Jest laureatem licznych nagród kościelnych i państwowych. Jest też członkiem licznych towarzystw naukowych tak krajowych, jak i zagranicznych. W latach 1992-1995 pełnił funkcję rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Dzięki jego staraniom seminarium to zostało włączone w struktury Wydziału Teologicznego KUL. Dzięki jego zabiegom doszło do powołania w Sandomierzu Szkoły Humanistyczno-Przyrodniczej.