Dr Iwona Rawicka ze Szczecina jest położnikiem-ginekologiem, posiada również bogate doświadczenie w zakresie naturalnego planowania rodziny. - Wady letalne nie dają żadnych szans na przeżycie dziecka. Od lekarzy kobiety słyszą słowa: po co takie ciążę kontynuować? Ja współpracowałam z trzema kobietami, które urodziły dzieci z takimi wadami. Od jednej z nich, tuż po pogrzebie usłyszałam podziękowanie, że nie zgotowali dziecku śmierć, tylko pozwoli na godne odejście. Żyło osiem godzin, a ojciec przez ten czas trzymał dziecko za rączkę - mówiła dr Rawicka w rozmowie z Radiem Plus Radom.

Z kolei dr Maria Szczawińska z Krakowa dodaje, że fakt urodzenia dziecka z wadami letalnymi i jego ochrzczenie jest niezwykle ważnym momentem terapeutycznym. - Śmierć jest traumą, ale ten czas pozwala przeżyć okres żałoby i wrócić do równowagi - dodała szefowa Ogólnopolskiej Sekcji Ginekologów Położników Katolickiego Stowarzyszenia Lekarzy.

Dr Maria Szczawińska mówi, że Dzień Świętości Życia uczula na wartość i godność ludzkiego życia, również dziecka chorego. Mówi, że wiele par nie jest przygotowana do zaakceptowania takiego faktu. Wspomina, że prowadziła pacjentkę, która urodziła dziecko z zespołem Downa. - Chciałem jej przekazać tę informację w sposób delikatny, ale następnego dnia została o tym poinformowana przez kogoś innego. Ta kobieta chciała mieć zdrowie dziecko. Po urodzeniu zawiozłam ją na intensywną terapię, gdzie było jej dziecko. Chciała od razu je dotknąć i ostateczne je zatrzymała. Potem była wdzięczna za okazaną pomoc. Usłyszałam od niej później: dlaczego nikt nie mówi, że takie dziecko może dać tyle radości. Niestety, lekarze i całe otoczenie nie przyjmuje do wiadomości, że ktoś chce urodzić chore dziecko, otoczyć je miłością. Są pary, które mają szczególne poczucie wartości życia ludzkiego. Ale są to pary samotne, bo nie zbyt wielu lekarzy, którzy chcą prowadzić takie ciąże - opowiada dr Szczawińska.

Ustanowienie Dnia Świętości Życia jest odpowiedzią na wezwanie papieża Jana Pawła II, który w encyklice "Evangelium vitae" napisał, iż podstawowym jego celem jest „budzenie w sumieniach, w rodzinach, w Kościele i społeczeństwie świeckim wrażliwości na sens i wartość ludzkiego życia w każdym momencie i w każdej kondycji".