Mszę Św. sprawowało ponad trzystu kapłanów, w tym dwudziestu biskupów, także z Białorusi i Ukrainy. Głównym konsekratorem był Nuncjusz Apostolski w Polsce abp Celestino Migliore, współkonsekratorami zaś - metropolita częstochowski arcybiskup Wacław Depo oraz biskup radomski Henryk Tomasik. Przypomnijmy, że nowego biskupa pomocniczego diecezji radomskiej mianował 17 stycznia papież Franciszek.

Na początku Mszy Świętej słowo powitania skierował do uczestników Eucharystii bp Henryk Tomasik:

Obrzęd święceń rozpoczął się od odśpiewania hymnu "O Stworzycielu, Duchu, przyjdź". Następnie do głównego konsekratora w towarzystwie dwóch księży podszedł ks. biskup nominat. Ks. kanclerz Edward Poniewierski w imieniu Kościoła poprosił o święcenia biskupie dla ks. Piotra Turzyńskiego, odczytał też bullę, którą papież Franciszek nominował biskupa pomocniczego diecezji radomskiej i zarazem biskupa tytularnego Usuli w Afryce.

Po Ewangelii homilię wygłosił Biskup Radomski:

Kluczowy był sam moment święceń. Abp Migliore położył ręce na głowie biskupa nominata Piotra Turzyńskiego. Następnie zrobili to współkonsekratorzy. Dalej nowy biskup został namaszczony olejem krzyżma świętego, otrzymał również księgę Ewangelii oraz insygnia biskupie - pastorał, mitrę i pierścień. 

W imieniu duchowieństwa na zakończenie uroczystości zwrócił się do biskupa Piotra rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu, ks. Jarosław Wojtkun.

List od ks. abpa Zygmunta Zimowskiego odczytał ks. Piotr Supierz.

Słowo na tę uroczystość skierował też listownie prymas Polski ks. abp Wojciech Polak.

Osoby życia konsekrowanego reprezentowała s. Mirosława Grunt, matka generalna Zgromadzenia Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej.

W imieniu wiernych głos zabrał poseł Robert Telus, działający aktywnie w Ruchu Światło - Życie.

Niemal ostatnie słowa podczas uroczystości należały do ks. bpa Piotra. Chwała Najwyższemu Panu - rozpoczął.

Warto dodać, że z woli biskupa nominata ofiary złożone podczas uroczystości zostaną przeznaczone na potrzeby misjonarzy z diecezji radomskiej pracujących w różnych częściach świata. Uroczystości transmitowało Radio Plus Radom, także poprzez stronę internetową: www.radioplus.com.pl.

Pełny tekst homilii ks. biskupa Henryka Tomasika:

Ekscelencjo, Najdostojniejszy Księże Arcybiskupie, Nuncjuszu Apostolski, Czcigodni Księża Arcybiskupi i Biskupi, Drogi Księże Arcybiskupie Zygmuncie przebywający w Ośrodku „Emaus” Drogi Księże Biskupie Piotrze, Czcigodni Bracia Kapłani, Alumni oraz Osoby Życia Konsekrowanego, Szanowna Rodzino Księdza Biskupa Piotra, Szanowni Przedstawiciele Władz Państwowych, Samorządowych, Oświatowych oraz Organizacji Społecznych, Drodzy Siostry i Bracia obecni w Katedrze Radomskiej i łączący się z nami za pośrednictwem Radia Plus, Telewizji „Dami” oraz internetu.

1. Prorok Jeremiasz wprowadza nas w tajemnicę Pana Boga, który wchodzi w historię ludzkiej wspólnoty i konkretnego człowieka. „Czas Jozjasza” – to lata 640 do 609 przed Chrystusem. Był to czas religijnego odrodzenia Judy po okresie hegemonii Asyrii. Był to czas  usuwania wpływów religii innych niż kult jednego Boga. Młody Jeremiasz słyszy głos Pana Boga: „Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, poświęciłem cię, nim przyszedłeś na świat, ustanowiłem cię prorokiem dla narodów” (Jr 1,5). Przeżywa głęboko to spotkanie. Jest świadomy własnej małości. Przeraża go ta propozycja. W tę tajemnicę spotkania  młodego, wrażliwego serca z majestatem Pana Boga wchodzi nadzieja. Jej źródłem jest szczególna bliskość Pana Boga i Boże zapewnienie: ”…pójdziesz, do kogokolwiek cię poślę, i będziesz mówił, cokolwiek tobie polecę. Nie lękaj się ich, bo jestem z tobą, by cię chronić », mówi Pan. I wyciągnąwszy rękę, dotknął Pan moich ust i rzekł mi: « Oto kładę moje słowa w twoje usta »” (Jr 1, 7-9).

Poszedł. Stał się wielkim przyjacielem Pana Boga zatroskanym o miejsce swego Pana w ukochanym narodzie. Jeremiasz – to bezkompromisowy głosiciel Bożej prawdy. Niezłomny nauczyciel pełnienia Bożej woli. Wierny Bożemu słowu: „Ilekroć otrzymywałem Twoje słowa, pochłaniałem je, a Twoje słowo stawało się dla mnie rozkoszą i radością serca mego. Bo imię Twoje zostało wezwane nade mną, Panie, Boże Zastępów” ( Jr 15,16)

Nie był jednak wolny od doświadczeń. Stał się wielkim samotnikiem. Był niezrozumiany przez najbliższych. Cierpiący i prześladowany. Ileż bólu było w tym wyznaniu: „Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść; ujarzmiłeś mnie i przemogłeś. Stałem się codziennym pośmiewiskiem, wszyscy mi urągają. Albowiem ilekroć mam zabierać głos, muszę obwieszczać: «Gwałt i ruina!» Tak, słowo Pańskie stało się dla mnie codzienną zniewagą i pośmiewiskiem” (Jr 20, 7-8). Nie zatrzymuje się jednak na własnych przeżyciach. Pragnie ratować własny naród tak, jak w czasie najazdu Babilończyków wyniósł ze świątyni Arkę Przymierza i ukrył na górze Nebo. Patrzy w przyszłość. Pokazuje nową perspektywę. Zapowiada nowe przymierze: „Oto nadchodzą dni - wyrocznia Pana - kiedy zawrę z domem Izraela <i z domem judzkim> nowe przymierze. … Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach - wyrocznia Pana: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi narodem” (Jr 31, 31.33)

2. To nowe przymierze zrealizuje się w Tajemnicy Jezusa Chrystusa i nowej wspólnoty - Kościoła. Nad Jeziorem Galilejskim, po pięknym wyznaniu wiary przez Św. Piotra, Pan Jezus powie: „Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą” ( Mt 16,18). Zbawiciel jednak pragnie, aby wiara Piotra miała kształt miłości: Zmartwychwstały Chrystus trzy razy pyta Piotra o jego miłość.  „Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: « Czy kochasz Mnie? » I rzekł do Niego: « Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham »Rzekł do niego Jezus: « Paś owce moje » ( J 21,17). 3. Z wiarą pełną miłości poszedł Św. Piotr i budował Kościół Chrystusowy. Przepiękny opis zatroskania pierwszego Papieża o braci w wierze podaje Henryk Sienkiewicz. W Quo vadis czytamy: „Rybak, zwykle pokorny i pochylony, szedł teraz wyprostowany, wyższy wzrostem od żołnierzy, pełen powagi. Nigdy nie widziano w postawie jego tyle majestatu. (...) Szli w ciszy; czasem tylko zabrzęczały zbroje żołnierzy lub podniósł się szmer modlitw. Piotr słuchał ich i twarz jaśniała mu  coraz większą radością, albowiem wzrok jego zaledwie mógł ogarnąć owe tysiące wyznawców. Czuł, że dzieła dokonał, i wiedział już, że ta Prawda, którą całe życie opowiadał, zaleje wszystko jak fala i że nic już powstrzymać jej nie zdoła. A tak myśląc, podnosił oczy ku górze i mówił: „Panie, kazałeś mi podbić ten gród, który panuje światu, więcem go podbił. Kazałeś mi założyć w nim stolicę swoją, więcem ją założył. To Twoje miasto teraz, Panie (...)”  Przechodząc więc koło świątyń mówił im: „Chrystusowymi świątyniami będziecie”. Patrząc na roje ludzi, przesuwających się przed jego oczyma, mówił im: „Chrystusowymi będą wasze dzieci sługami”.  Słońce chyliło się jeszcze bardziej ku Ostii i stało się wielkie i czerwone. Cała zachodnia strona nieba poczęła płonąć blaskiem niezmiernym. (...)  On zaś, stojąc na wyniesieniu, począł wyciągniętą prawicą czynić znak krzyża, błogosławiąc (...):  - Urbi et orbi!”

4. O tej nowej wspólnocie będzie potem uczył św. Piotr w swoim Liście:  „Zbliżając się do Tego, który jest żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale u Boga wybranym i drogocennym, wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa. …Wam zatem, którzy wierzycie, cześć! … Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem [Bogu] na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła” ( 1P 2,4-5,7.9).   5. Wiara, która ma kształt miłości wyraża się w zaangażowaniu każdego z nas w budowanie Chrystusowego Kościoła. Mówi o tym Św. Paweł w II Czytaniu: „Jak bowiem w jednym ciele mamy wiele członków, a nie wszystkie członki spełniają tę samą czynność, podobnie wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z osobna jesteśmy nawzajem dla siebie członkami” (Rz 12,4). Boże słowo dzisiejszej Liturgii wyznacza nam konkretne zadania: Przyjąć Boże słowo z wiarą, która ma kształt miłości. Pozwolić, aby Boże słowo kształtowało nasze życie. Bronić miejsca dla Pana Boga w życiu osobistym, rodzinnym i społecznym. Pogłębić naszą świadomość Kościoła i odpowiedzialnie uczestniczyć w Jego budowie. Na tej drodze potrzebujemy przewodników. Są nimi nasi duszpasterze: biskupi i kapłani.

6. Dzisiaj szczególną modlitwą otaczamy Księdza Biskupa Piotra, który zostaje wprowadzony w misję następcy Apostołów. Za chwilę główny Celebrans dzisiejszej Liturgii skieruje do Pana Boga błaganie: „Ojcze, który znasz serca, spraw, aby ten Twój sługa, którego wybrałeś na biskupa, kierował Twoim świętym ludem i nienagannie sprawował najwyższe kapłaństwo służąc Tobie dniem i nocą. Niech nieustannie wyjednuje Twoją łaskawość i składa dary Twojego Kościoła”. Modlimy się o to, aby Pan Bóg obdarzył Księdza Biskupa Piotra potrzebnymi łaskami do wypełnienia misji, którą dzisiaj rozpoczyna. W herbie Biskupa Piotra dostrzegamy Krzyż przypominający centralną tajemnicę naszego odkupienia. Obok Krzyża Matka Najświętsza, Panna Wierna, przedstawiona w formie figury z Centrum Ruchu Światło-Życie w Krościenku nad Dunajcem. Figura ta nosi wezwanie „Niepokalanej, Matki Kościoła”. W ten sposób Ksiądz Biskup nawiązuje do Ruchu Światło-Życie, w którym sam przeżywał formację, w którym posługiwał młodzieży i rodzinom, i który stanowił środowisko jego dojrzewania do posługi biskupiej. Podkreśla to także zawołanie biskupie: „Ecclesia Mater - Mater Ecclesiae. Kościół Matką – Matka Kościoła” Jest to  programowe hasło Oazy Nowego Życia III  stopnia młodzieży i Domowego Kościoła. Modlimy się o siłę i światło potrzebne do ukazywania prawdy o Tajemnicy Krzyża, który „stał się bramą”. Prosimy Matkę Kościoła o macierzyńską opiekę nad misją Księdza Biskupa. Ksiądz Biskup Piotr wchodzi na szlaki posługi pasterskiej swego imiennika, Sługi Bożego, Biskupa Piotra Gołębiowskiego, którego beatyfikację prowadzi Diecezja Radomska. Sługa Boży, Biskup Piotr, będąc proboszczem parafii Baćkowice, gorliwie opiekował się swoimi wiernymi w czasie wojny. Gdy przeszła linia frontu wierni razem ze swoim duszpasterzem wracali do opuszczonych domów. Trzeba było przejść przez zaminowane pole. Ofiarny duszpasterz poszedł pierwszy i zachęcał: „Idźcie po moich śladach”. Sam zawsze szedł za Chrystusem.   7. Do modlitwy dołączamy także nasze życzenia. Nawiązują one do wydarzenia, które miało miejsce w czasie pielgrzymki Narodu Wybranego do Ziemi Obiecanej. Na pielgrzymujący lud napadli Amalekici. Mojżesz wzniósł ręce do Pana Boga z prośbą o pomoc.  „Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita.  Gdy ręce Mojżesza zdrętwiały, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron zaś i Chur podparli jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były ręce jego stale wzniesione wysoko" (Wj 17, 11-12) . Drogi Biskupie Piotrze. Dzisiaj życzymy Tobie, aby na drodze Twojej posługi pasterskiej znalazło się jak najwięcej życzliwych osób podtrzymujących Twoje ręce, by były wzniesione do nieba. Twoje ręce wznoszone do modlitwy – niech będą wspierane modlitwą wiernych, a szczególnie kapłanów. Ręce ukazujące Ewangelię – niech będą wspierane potężnym echem słów NMP: „Oto ja, niech mi się stanie według Twego słowa” wypowiadanych przez tych, którzy noszą piękne imię „chrześcijanin”. Rozłożone ręce wyrażające zaufanie i życzliwość – niech będą wspierane szczerą współpracą kapłanów i wiernych świeckich. Zmęczone ręce niech doświadczą życzliwości współczesnych Weronik i Szymonów. Ręce ukazujące obiektywny porządek moralny – niech będą wspierane troską kapłanów i wiernych świeckich o poprawne funkcjonowanie sumienia oraz odrzucanie relatywizmu i subiektywizmu moralnego. Ręce zatroskane o budowanie Chrystusowego Kościoła niech doświadczą obecności innych dłoni gotowych podjąć trud współpracy. Drogi Księże Biskupie Piotrze. Niech  przez Twoją posługę pasterską jak najwięcej osób powtórzy za Twoim Patronem: « Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham ».

W imieniu duchowieństwa diecezji radomskiej głos zabrał ks. prał. Jarosław Wojtkun, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu:

"Tu w katedrze wiele razy stawałeś w gronie kapłanów z racji różnych uroczystości diecezjalnych, ale z tej perspektywy patrzysz na nas dzisiaj po raz pierwszy. Patrzysz na nas i rozpoznajesz w obecnych tutaj księżach towarzyszy drogi przez lata seminaryjnej formacji, w innych, swoich wychowanków duchowych z czasu, gdy byłeś Ojcem duchownym w seminarium, w jeszcze innych tych młodszego pokolenia, swoich studentów z seminaryjnej Sali wykładowej z zajęć z patrologii, a kolejnej części swoich starszych współbraci w kapłaństwie.
Taka różnorodność twarzy, na które teraz patrzysz, cała mozaika wspomnień z poszczególnych etapów wspólnie pisanej przez 27 lat historii życia kapłańskiego.
My już wiemy jak nowy biskup pomocniczy patrzy na radomian. W dniu ogłoszenia nominacji biskupiej padły o mieszkańcach naszego miasta takie słowa: „tu w Radomiu mamy pięknych ludzi”.
Czy tak samo nowy biskup spogląda teraz na swoje prezbiterium? Trzeba by się z tym pytaniem zwrócić do św. Augustyna, pod urokiem którego przebiegała twoja formacja i zainteresowania naukowe. A od niego dowiemy się, że istotą, formą każdego piękna jest jedność.
Chociaż każdy z nas księży zna cię z innej perspektywy i z tej własnej perspektywy patrzy, to jest coś co jednoczy te różne sposoby patrzenia.
Każde z tych spojrzeń zawiera jakiś fragment tego, kim jest nowy biskup. Jest elementem mozaiki, całości opisanej zdaniem, którym rozpoczynasz swoją książkę o „pięknie w teologii św. Augustyna”.
„Człowiek poszukuje prawdy, jest nastawiony na dobro, nosi w sobie wezwanie do wolności, tęskni za pięknem”.
Tu wymienione są poszczególne 4 fragmenty, można jakoś odnieść do twojej osoby.
Najpierw osoby poszukującej prawdy na wykładach z patrologii, przekazujących swoje rozmiłowanie w Kościele pierwszych wieków, w mądrości ojców pustyni, zapraszającego do zajęcia miejsca na owych barkach olbrzyma, którym jest historia myśli świętych ojców, na których my teraz siedzimy, i dlatego widzimy dalej i więcej.
„Człowiek jest nastawiony na dobro” – to przekazywałeś klerykom jako ojciec duchowny i kapłanom jako odpowiedzialny za formację stałą, pomagając im wzmacniać w sobie i innych moc dobra.
„Nosi w sobie wezwanie do wolności” – na ileż sposobów odmieniałeś to zdanie sam korzystając i innym przekazując bogactwo tego wezwania w charyzmacie Ruchu Światło Życie, także ważnego środowiskiem twojej formacji.
„Tęskni za pięknem”. Zarażałeś tą tęsknotą naszych kleryków w ramach seminaryjnego Koła Teatralnego, a oni, teraz już jako księża, zarażają nią, w parafialnych kołach teatralnych młodzież i dzieci, mówiąc im, że chrześcijaństwo jest piękne, że piękny jest człowiek, piękny jest Bóg.
I większy od wszystkiego jest Bóg. O tym mówi też jeszcze jeden obraz. Ci, którzy widzą Cię przy ołtarzu, mogą zaobserwować, że w czasie sprawowania Mszy św. kielich i Ciało Pańskie podnosisz nad ołtarzem tak wysoko jak się da, ponad głowę. Chcąc pokazać, że Bóg jest ponad wszystko, zawsze większy. Treść wyrażoną w tym geście czynimy motywem naszych życzeń. W dniu, kiedy diecezja dowiedziała się, że ma nowego biskupa pomocniczego, kończył się liturgicznie pierwszy tydzień zwykły, w którym treścią kolekty była prośba do Boga, aby spełnił z ojcowską dobrocią pragnienie modlącego się ludu, tj. aby dał mu poznać, co należy czynić, i udzielał siły do wypełnienia poznanych obowiązków. Niech Pan w swojej dobroci spełni to pragnienie modlącego się dziś ludu, aby, zwłaszcza w obliczu trudnych decyzji dał poznać co należy czynić, i, gdy brzemię posługi biskupiej nieco zaciąży, udzielał swojej siły do wypełniania poznanych obowiązków pasterzowania."

We Mszy świętej wzięli udział m.in. następujący biskupi:

Abp Celestino Migliore - nuncjusz apostolski w Polsce
Bp Artur Miziński - sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski
Abp Wacław Depo Częstochowa
Abp Stanisław Budzik - Lublin
Abp Józef Górzyński - Warmińska
Bp Janusz Stepnowski - Łomża
Bp Kazimierz Ryczan - Kielce
Bp Jan Piotrowski - Kielce
Bp Marian Florczyk - Kielce
Bp Mieczysław Cisło - Lublin
Bp Piotr Sawczuk - Siedlce
Bp Jan Styrna - Elbląg
Abp Juliusz Paetz - Poznań
Bp Adam Bałabuch - Świdnica
Bp Kazimierz Gurda - Siedlce
Bp Józef Staniewski - Grodno
Bp Radosław Zmitrowicz - Kamieniec
Bp Henryk Tomasik - Radom
Bp Adam Odzimek - Radom