BARBARA FUNDOWICZ-TOWAREK – urodziła się w 1948 roku. Pochodziła ze znanej w Radomiu rodziny lekarzy – jej ojcem był Stefan Fundowicz, ceniony psychiatra i neurolog. Z zawodu była farmaceutką po studiach na Akademii Medycznej w Lublinie. Od 1972 roku przez prawie 40 lat pracowała w radomskim Sanepidzie, gdzie była kierowniczką działu żywności; a w latach 2003 – 2010 sprawowała funkcję dyrektora Powiatowej Stacji Sanitarno -Epidemiologicznej w Radomiu. Była także Powiatowym Inspektorem Sanitarnym. Zmarła mając 75 lat.

JOANNA KIELSKA-BOLEK – urodziła się w 1980 roku. Była lekarką z powołania, specjalistką w dziedzinie pediatrii i neonatologii w stopniu doktora nauk medycznych. Przez 19 lat pracowała w Mazowieckim Szpitalu Specjalistycznym na Józefowie – początkowo na Oddziale Pediatrii, potem na Oddziale Neonatologii. Równolegle była zatrudniona w zespole wyjazdowym wysokospecjalistycznej karetki neonatologicznej w Radomskiej Stacji Pogotowia Ratunkowego oraz jako pediatra w Ośrodku Zdrowia we Wsoli. Była aktywną działaczką radomskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, a od kilku lat członkiem jego zarządu. Angażowała się w pomoc potrzebującym i potrafiła zmobilizować innych do działania. Po wybuchu wojny na Ukrainie jeździła do domów dla uchodźców, leczyła dzieci, kupowała leki, załatwiała pompy insulinowe, organizowała zbiórki darów i żywności. Udzielała się również w akcji Szlachetna Paczka. Zmarła po krótkiej, lecz ciężkiej chorobie mając 43 lata, pozostawiając męża, trzech synów i najbliższą rodzinę.

WOJCIECH SZAFRAŃSKI – urodził się w 1942 roku w Radomiu, w rodzinie lekarzy. Po maturze w Liceum im. Jana Kochanowskiego ukończył w 1966 roku studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie i w tym samym roku ożenił się, a jego syn Tomasz jest dziś również lekarzem. W 1983 roku obronił pracę doktorską w Zakładzie Fizjopatologii Oddychania w Instytucie Gruźlicy i Chorób Płucnych, uzyskując tytuł doktora nauk medycznych. Miał specjalizacje I i II stopnia. W 1976 roku wygrał konkurs na stanowisko ordynatora ówczesnego Oddziału Płucnego, które objął po śmierci swojego ojca i pozostawał na nim przez 34 lata; był związany z Oddziałem Pulmonologii w Mazowieckim Szpitalu Specjalistycznym nawet po przejściu na emeryturę. Całe swoje życie poświęcił pracy naukowej i działalności na rzecz pacjentów. Wśród szeregu jego dokonań jest pionierskie w Polsce – a wprowadzone w Radomiu w 1986 roku – Domowe Leczenie Tlenem. Prowadził prace badawcze, publikował artykuły w polskich i zagranicznych pismach naukowych. Jego prace były cytowane ponad 800 razy. Od 1996 roku wydawał założony przez siebie „Radomski Rocznik Lekarski”, którego 17. tom ukaże się niebawem, a cykl będzie kontynuowany. Doktor Wojciech Szafrański był niestrudzonym społecznikiem, pomysłodawcą i realizatorem wielu działań. W 1989 roku założył Fundację „Oddychanie”, której celem jest zapobieganie, rozpoznawanie i leczenie chorób płuc w regionie radomskim. Za swą działalność był wielokrotnie nagradzany, m.in. tytułem Radomianina Roku 2000 i Medalem „Pro Mazovia” z okazji 57-lecia pracy. poczuciem humoru. Był znany i niezwykle ceniony jako znakomity diagnosta i terapeuta, klinicysta, oddany pacjentom lekarz realizujący swoje powołanie i etos – a także przyjazny szef, wielki społecznik i aktywny działacz. Prywatnie miał szerokie zainteresowania – m.in. był zapalonym filatelistą i kolekcjonerem wyrobów sztuki ludowej. Był obdarzony dużym poczuciem humoru. Zmarł mając 81 lat.

BOLESŁAW LINDA – urodził się w 1938 roku. Po maturze w liceum w Łomży ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Białymstoku, kolejno 5 i 9 lat później uzyskał specjalizacje I i II stopnia z chirurgii ortopedycznej, a w 1987 roku – tytuł doktora nauk medycznych. Od 1964 roku był lekarzem w Oddziale Chorób Płuc Szpitala Miejskiego w Radomiu, w Zakładzie Anatomii Prawidłowej i Patologicznej. W 1968 roku rozpoczął pracę w Oddziale Ortopedycznym, gdzie przeszedł wszystkie szczeble kariery zawodowej: od lekarza stażysty poprzez asystenta, starszego asystenta i kierownika Bloku Operacyjnego do stanowiska ordynatora Oddziału Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego, na którym pozostał aż do emerytury w 2002 roku. Był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Dzieci i instruktorem ZHP. Za swą działalność otrzymał wiele dowodów uznania; m.in. podziękowania od Radomskiej Delegatury Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie, nagrodę im. Jerzego Moskwy przyznaną przez Prezesa Okręgowej Rady Lekarskiej w Warszawie i Srebrny Krzyż Zasługi. Został także uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Od czasów studenckich był aktywnym sportowcem; startował i zdobywał nagrody w biegach i skokach w dal zarówno w zawodach krajowych, jak i w reprezentacjach studenckich poza granicami Polski. Przez 60 lat wypełniał swoje lekarskie powołanie, a łącząc olbrzymią wiedzę i doświadczenie z odpowiedzialnością, empatią i uczciwością zyskał wielki szacunek i wdzięczność pacjentów. Zmarł mając 85 lat.

ANDRZEJ DĄBROWSKI – urodził się w 1932 roku w Warszawie, gdzie dzieciństwo przeżył podczas wojny i okupacji. Po wojnie wraz z rodziną wyjechał do Wrocławia, a po maturze i śmierci ojca wrócił z matką do Warszawy i podjął studia na Akademii Wychowania Fizycznego. Po ich ukończeniu w 1953 roku został powołany do zawodowej służby wojskowej. Wybrał Radom i został przydzielony do jednostki nr 5051 – Ośrodka Szkolenia Lotniczego 60. Lotniczego Pułku Szkolnego. Był trenerem pływania, szkolił pilotów i prowadził zajęcia sportowe. Uprawiał pięciobój nowoczesny i reprezentował Radom w zawodach ogólnopolskich, zajmując przez kilka lat miejsca na podium zwycięzców. Był bardzo zaangażowanym działaczem na rzecz zespołu siatkarzy. W 1974 roku został kierownikiem Wojskowego Klubu Sportowego „Czarni”. Był doskonałym organizatorem, trenerem i opiekunem – za jego kadencji siatkarze „Czarnych” awansowali do najwyższej ekstraklasy rozgrywkowej w Polsce. Za swe zasługi był wielokrotnie nagradzany przez władze miejskie i wojskowe. W 1984 roku odszedł na emeryturę w stopniu podpułkownika. Został Honorowym Członkiem Klubu „Czarni Radom”, na którego meczach był zawsze obecny, niezależnie od zmieniających się jego nazw. W 2017 roku uhonorowano go odznaczeniem Stowarzyszenia Czarni Radom, doceniając jego wieloletnią aktywność i skuteczność działań oraz szczególne zasługi dla Klubu WKS Czarni Radom. Zmarł mając 90 lat.

ks. kan. STANISŁAW CELEJ - urodził się w 1939 roku w Radzicach Wielkich. Święcenia kapłańskie przyjął w 1963 roku. Pracował jako wikariusz w Smardzewicach, Olbierzowicach, Ostrowcu Świętokrzyskim i w Radomiu w parafiach św. Teresy i św. Jana Chrzciciela. Był proboszczem parafii Oleksów, Fałków, Jedlnia i Pionki. Ostatnie lata życia spędził w Domu Księży Emerytów w Radomiu. Zmarł mając 84 lata.

TADEUSZ GOGACZ – urodził się w 1933 roku. Był muzykiem, pedagogiem, instruktorem, wychowawcą wielu pokoleń muzycznych. Działał jako instruktor ognisk muzycznych w Radomiu, m.in. w Klubie Osiedlowym na Gołębiowie, ale głównym terenem jego pracy był Szydłowiec, gdzie założył i przez 57 lat prowadził Kameralny Zespół Instrumentalny „Pol-Orffa” oraz Społeczne Ognisko Muzyczne. Organizował wiele koncertów, brał udział w polskich i zagranicznych przeglądach i konkursach, na których niejednokrotnie zdobywał pierwsze nagrody. Jego zespół koncertował w wielu krajach, m.in. w Watykanie, Szwajcarii, Francji, Niemczech, Austrii – dając w sumie prawie 2000 występów. Za swą działalność został uhonorowany tytułem „Zasłużony dla Kultury Powiatu Szydłowieckiego”. Jego dewizą było „Wychowanie w kulturze i dla kultury”. Zmarł mając 90 lat, pochowany został na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.

STANISŁAW BAWOR – urodził się w 1957 roku. Po ukończeniu klasy altowiolistyki Akademii Muzycznej w Krakowie grał jako kameralista w Capelli Cracoviensis Stanisława Gałońskiego w latach 1979 – 1984, potem przez 11 lat pracował jako altowiolista Opery Neapolitańskiej „Teatro di San Carlo”. W 1995 roku zamieszkał w Radomiu – rodzinnym mieście jego żony Lidii. Z jego inicjatywy podjęto starania o utworzenie profesjonalnej orkiestry kameralnej, ale samorządu miasta nie stać było na jej utrzymanie. Zorganizował wtedy dwunastoosobowy zespół muzyków, który po wielu przekształceniach stał się Kwartetem Smyczkowym „Radomiensis”. Dawał z nim wiele koncertów – głównie jako oprawę muzyczną uświetniającą różne wydarzenia kulturalne: wernisaże wystaw, Radomską Wiosnę Literacką, obchody Dni Radomia, Międzynarodowe Dni Muzyki, comiesięczne koncerty edukacyjne dla młodzieży, Cecyliańskie Dni Muzyki Sakralnej. W 1997 roku zainicjował cykliczny Festiwal Kwartetów Smyczkowych (odbyło się 10 jego edycji). Kwartet dawał wiele koncertów (w tym charytatywnych), również w innych miastach w Polsce i poza granicami. Zostały nagrane trzy płyty z muzyką w ich wykonaniu. W 2006 roku Kwartet obchodził 10-lecie swojej działalności na rzecz kultury muzycznej w Radomiu, a podczas uroczystości jubileuszowych Stanisław Bawor został mianowany pełnomocnikiem ds. utworzenia orkiestry. Od momentu powstania jej w 2007 roku pracował w niej jako etatowy altowiolista. W 2022 roku został za swą działalność odznaczony medalem „Bene Merenti – Civitas Radomiensis”. Zmarł mając 66 lat, pochowany jest na cmentarzu na Firleju.

JANINA DUSIŃSKA – urodziła się w 1931 roku. W 1950 roku, po maturze uzyskanej w Liceum Pedagogicznym, jako nauczycielka historii, otrzymała nakaz pracy w szkole w Chybicach Pod Świętym Krzyżem. Następnie pracowała w Wąchocku, potem w SP nr 28 w Radomiu, a od 1964 do 1977 roku – w SP nr 34, gdzie od 1970 roku sprawowała funkcję wicedyrektora; podobnie jak w SP nr 6 (późniejszej SP nr 24). W 1977 roku uzyskała na WSP w Kielcach dyplom magistra ze specjalnością nauczanie początkowe. W 1990 roku, po 40 latach pracy zawodowej, przeszła na emeryturę. Za swą działalność pedagogiczną otrzymała Nagrodę Prezydenta Miasta Radomia, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złoty Medal Za Długoletnią Służbę, Krzyż Zasługi i Złotą Odznakę ZNP. Zmarła mając 91 lat, pochowana jest na cmentarzu przy ul. Warszawskiej.

EWA GUTKOWSKA – od 2020 roku była właścicielką restauracji „Drewno i Ogień”, którą założyła tuż przed pandemią koronawirusa, dając zatrudnienie wielu osobom. Groźba zwolnienia tych ludzi i pozostawienia ich bez pracy w trudnych czasach była przyczyną tego, że – stosując wszelkie zabezpieczenia sanitarne – prowadziła tę restaurację mimo obostrzeń i kar finansowych nakładanych przez policję i Sanepid. Jako członkini zarządu Izby Gospodarczej Gastronomii Polskiej wystąpiła z pismem do premiera Morawieckiego, domagając się objęcia tej branży tarczą antykryzysową, ale dopiero wygrana sprawa sądowa spowodowała po dwóch latach unieważnienie tych kar i zwrot zapłaconych mandatów. W tej działalności pomogła jej praktyczna znajomość przepisów prawnych i doświadczenie zdobyte wcześniej podczas prowadzenia biura rachunkowego i pracy w bankowości na stanowiskach menadżerskich. Ewa Gutkowska była działaczką Konfederacji. Zmarła w kilka miesięcy po udarze spowodowanym pęknięciem tętniaka.

DANUTA BARWICKA – urodziła się w 1951 roku. W 1982 roku ukończyła studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W latach 1972 -75 pracowała w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Mieszkaniowej w Radomiu, a potem przez 10 lat w radomskim Urzędzie Wojewódzkim i przez rok w Urzędzie Miejskim na stanowisku kierownika Wydziału Lokalowego. Od 1988 do 2012 roku sprawowała funkcję kierownika Urzędu Stanu Cywilnego. Udzielała ślubów wielu mieszkańcom Radomia; została zapamiętana jako osoba niezwykle miła, ciepła i życzliwa. Cieszyła się szacunkiem, zaufaniem i sympatią zarówno przełożonych, jak i współpracowników. Zawsze dzieliła się swoim bogatym doświadczeniem i służyła pomocą wszystkim rozpoczynającym pracę w urzędzie. W uznaniu zasług została dwukrotnie odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi przyznanym przez Prezydenta RP; otrzymała także specjalne podziękowanie od Ministra Spraw Wewnętrznych za wieloletnią służbę na stanowisku kierownika Urzędu Stanu Cywilnego. Zmarła mając 71 lat, pochowana jest na cmentarzu na Firleju.

JANUSZ KALOTKA – urodził się w 1948 roku. Był prezesem Zarządu Izby Przemysłowo-Handlowej Ziemi Radomskiej. Był związany z Radomiem od 1979 roku, kiedy rozpoczął tu pracę jako kierownik Zakładu Techniki Cieplnej w dawnej Wyższej Szkole Inżynierskiej (obecnie Uniwersytecie Radomskim), gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę. Był autorem koncepcji programu związanego z systemami energetyki cieplnej, promotorem wielu prac magisterskich, inżynierskich i doktorskich oraz inicjatorem licznych projektów naukowo-badawczych. Był propagatorem stosowania popiołów lotnych jako dodatku do cementu i betonu. Utworzył kilka firm i zarządzał nimi. Od 1996 roku miał tytuł profesora nadzwyczajnego. Związany był z Izbą Przemysłową Handlu Zagranicznego, gdzie pełnił funkcję wiceprezesa, a potem prezesa. Był członkiem Prezydium oraz Komitetu Prywatyzacji Krajowej Izby Gospodarczej, a także Przewodniczącym Kapituły w konkursie gospodarczym „Granitowy Tulipan”. Aktywnie działał w strukturach samorządowych, był inicjatorem wielu spotkań i wydarzeń związanych z radomską branżą metalową, mecenasem młodzieżowych zawodów technicznych. W 2005 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi nadanym mu przez Prezydenta RP w uznaniu zasług dla rozwoju polskiej gospodarki. Zmarł mając 71 lat, pochowany jest na cmentarzu powązkowskim w Warszawie.

MACIEJ TRZASKOWSKI – urodził się w 1952 roku. Był absolwentem SGPiS (obecnie Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie), gdzie w 1974 roku ukończył studia na Wydziale Ekonomii. W latach 1978–2012 był pracownikiem Wydziału Ekonomii i Finansów Uniwersytetu Technologiczno-Humanistycznego w Radomiu. W 1978 roku obronił pracę doktorską z zakresu analizy światowego rynku nośników energii. W UTH prowadził zajęcia z dziedziny finansów, szczególnie podmiotów gospodarczych i samorządów terytorialnych. W jego dorobku naukowym jest ponad 60 publikacji, podręczników, skryptów. Brał udział w realizacji 8 prac naukowo-badawczych, wypromował ponad 500 magistrów ekonomii i ekonomistów dyplomowanych. W latach 1981 – 1987 był prodziekanem Wydziału Ekonomii, potem kierownikiem Zakładu Finansów. Pracował w administracji publicznej; prowadził dział gospodarczy. Był członkiem wielu rad nadzorczych spółek skarbu państwa, zespołów senackich, rektorskich i dziekańskich. Pełnił funkcję dyrektora Wydziału Polityki Regionalnej i Przekształceń Własnościowych Urzędu Wojewódzkiego w Radomiu, był wiceprezesem Radomskiej Giełdy Rolnej i dyrektorem Oddziału Terenowego Mazowieckiego Biura Planowania Regionalnego w Warszawie. Otrzymał liczne nagrody i odznaczenia, m.in. Nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Srebrny Krzyż Zasługi oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej. Zmarł mając 71 lat, pochowany jest na cmentarzu na Firleju.

RADOSŁAW FIGURA – urodził się w 1978 roku. Był absolwentem Zespołu Szkół Elektronicznych w Radomiu. Po studiach został zatrudniony w 2006 roku jako wykładowca na Wydziale Transportu, Elektrotechniki i Informatyki Uniwersytetu Technologiczno-Humanistycznego w Radomiu – obecnie Uniwersytetu Radomskiego. Był znakomitym dydaktykiem i naukowcem, członkiem kierunkowej rady programowej i kierownikiem projektów unijnych. Pracował jako kierownik laboratorium maszyn elektrycznych. Miał stopień doktora inżyniera. Specjalizował się w eksploatacji i diagnostyce odnawialnych źródeł i magazynów energii. Zajmował się także maszynami i urządzeniami elektrycznymi oraz sterowaniem napędu elektrycznego. Był autorem lub współautorem 49 publikacji naukowych i licznych artykułów prezentowanych na międzynarodowych konferencjach naukowych. Od 2017 roku należał do Polskiego Towarzystwa Elektroniki Stosowanej, a w jego radomskim oddziale pełnił funkcję członka zarządu. Był laureatem wielu nagród i wyróżnień resortowych i samorządowych, odznaczony został m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Został laureatem prestiżowego konkursu „Wyróżniający się nauczyciel, opiekun i sojusznik młodzieży”. Zginął śmiercią tragiczną mając 45 lat. Pochowany jest na cmentarzu na Firlej

ANDRZEJ GOŁĘBIOWSKI – urodził się w 1969 roku. Był absolwentem Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. W 2000 roku uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych z zakresu pedagogiki. Pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Towarzystwa Polityki Społecznej Oddziału w Radomiu, był także członkiem Drohiczyńskiego Towarzystwa Naukowego oraz Europejskiego Stowarzyszenia dla Bezpieczeństwa. Był wykładowcą z tytułem profesora Wydziału Nauk Społecznych Akademii Handlowej Nauk Stosowanych w Radomiu, gdzie pełnił funkcje Dziekana Wydziału Nauk Społecznych oraz Rektora Elekta. Był specjalistą w zakresie organizacji i zarządzania pomocą społeczną, autorem i realizatorem wielu programów profilaktycznych dotyczących chorób alkoholowych i narkomanii, organizatorem konferencji naukowych krajowych i zagranicznych oraz redaktorem kilkunastu opracowań zbiorczych i autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych. Znany był jako pasjonat turystyki górskiej. Zmarł mając 54 lata, pochowany jest na cmentarzu parafialnym w Grzmucinie.

ANDRZEJ WYSZYŃSKI – urodził się w 1952 roku w Radomiu. W 1977 roku ukończył studia na Wydziale Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a potem na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Od 2001 roku był w stopniu doktora habilitowanego i profesora Uniwersytetu Radomskiego kierownikiem Katedry Architektury i Wzornictwa, którą zainicjował i współtworzył. Wykładał również w Wyższej Szkole Ekologii i Zarządzania w Warszawie. Był członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich. Został odznaczony przez Prezydenta RP medalem za długoletnią pracę, był także wyróżniony Nagrodą Rektora za całokształt dorobku, w którym znajdują się znaczące realizacje architektoniczne oraz opracowania z zakresu architektury wnętrz i urbanistyki. Zmarł mając 71 lat.

ALICJA WOJCIECHOWSKA-IWAŃCZUK – urodziła się w 1944 roku. Była absolwentką Wydziału Inżynierii Sanitarnej Politechniki Warszawskiej; po studiach pracowała w Urzędzie Wojewódzkim w Warszawie, prowadziła także własną działalność gospodarczą w Radomiu. Od 2000 roku oddała się swojej pasji: malarstwu. Wiedzę i umiejętności w tej dziedzinie zdobywała na zajęciach w Szkole i Liceum Plastycznym oraz w Miejskim Ośrodku Kultury „Amfiteatr”. Studiowała także na Wydziale Sztuki UTH w Radomiu. Była aktywną animatorką kultury, działała społecznie w Towarzystwie Inicjatyw Kulturalnych „ART”, w Kolegium Odbudowy Zamku Radomskiego, w Radomskim Bractwie Strzelców Kurkowych, Fundacji „Malarze uśmiechu”, była także współzałożycielką grupy twórczej „Spotkania przy sztalugach” w Domu Kultury „Borki”. Malowała obrazy olejne, akryle i akwarele o tematyce historycznej i krajobrazowej (zwłaszcza ziemi radomskiej), martwe natury, kwiaty, sceny rodzajowe i portrety. Jej prace (pokazywane na kilkunastu wystawach) znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych i w galeriach. Razem z mężem Krzysztofem Iwańczukiem (którego wspominaliśmy w koncercie dwa lata temu) i innymi członkami Bractwa uczestniczyła w niezliczonych wydarzeniach upamiętniających ważne rocznice i święta, upowszechniając wiedzę o dawnych czasach i zwyczajach, o patriotycznych tradycjach naszego narodu. Zmarła mając 79 lat, pochowana jest na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.

ZBIGNIEW STANISZEWSKI – urodził się w 1943 roku. Był podróżnikiem i fotografikiem. W 1970 roku ukończył studia na wydziale górniczym Politechniki Śląskiej, w 1975 – Podyplomowe Studium Ochrony Środowiska w Kielcach, a w 1990 – Studium Small Business na Politechnice Świętokrzyskiej. Był dyrektorem naczelnym Cementowni Małogoszcz i Kombinatu Remontowo-Budowlanego Przemysłu Cementowego „Remur” w Wierzbicy. Przez wiele lat prowadził samodzielną działalność gospodarczą – firmę PPU „Tornado”. Wiele podróżował po całym świecie, przywożąc niezliczone ilości zdjęć, które prezentował na ponad stu wystawach, w tym ok. 30 indywidualnych. Od 2005 roku był członkiem Radomskiego Stowarzyszenia Fotograficznego; przez 20 lat należał do Fotoklubu Rzeczypospolitej Polskiej i Stowarzyszenia Twórców. Zmarł mając 79 lat, pochowany jest na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.

BARTOSZ KWACZYŃSKI – urodził się w 1983 roku w Radomiu. Z zawodu był grafikiem, ale jego największymi pasjami były góry i muzyka. Był gitarzystą, piosenkarzem, kompozytorem, producentem, fotografikiem. Swoją muzyczną podróż rozpoczął w lokalnych studiach nagraniowych, aranżując utwory zespołów rockowych. Bezbłędnie pisał partytury: poczynając od orkiestrowych (symfonicznych) przez kapele rockowe po instrumentalną muzykę japońską i utwory elektroniczne. Jego ulubionymi stylami były rock i funk. Był członkiem klubu wysokogórskiego, z którym uprawiał wspinaczkę. Nie należał do żadnego kościoła, ale interesował się nauką chrześcijańską, buddyzmem, medytacjami, a jego nadrzędną wartością w życiu była miłość. Z poślubioną w 2021 roku Karoliną miał dwuletniego dziś syna Stasia, któremu poświęcał wiele czasu. Zginął tragicznie w wypadku samochodowym mając niespełna 40 lat.

DARIUSZ PIASTOWICZ – urodził się w 1960 roku. Był koncertującym muzykiem, wieloletnim pracownikiem radomskich instytucji kultury. Zwany był „ojcem radomskiego bluesa”. Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie mając 63 lata.

JERZY FIGAS – urodził się w 1933 roku. Był honorowym prezesem Radomskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej, sędzią i wieloletnim działaczem ZPN, a także prezesem Klubu Sportowego „Radomiak”. Pracował jako dziennikarz sportowy w redakcji „Słowa Ludu”, aktywnie uczestniczył we wszystkich wydarzeniach sportowych w naszym mieście. Współpracował z tygodnikiem „Czas Mazowiecki”, był redaktorem naczelnym czasopism „Sędzia” i „Polska piłka”. Przez wiele lat prowadził mecze na najwyższym szczeblu rozgrywek. Po zakończonej karierze pracował w Zarządzie Klubów Sportowych PZPN. Znany był w latach 70. i 80. z działalności kulturalnej – był współtwórcą i współprowadzącym z redaktorem Polskiego Radia - Zdzisławem Heńkiem – programu „Żywe słowo”, w którym przez wiele lat prezentowali w atrakcyjnej formie spotkania ze znanymi ludźmi świata kultury polskiej. Zmarł mając 89 lat.

WOJCIECH PESTKA – urodził się w 1951 roku w Pionkach. Z wykształcenia był matematykiem (po UMCS w Lublinie). Do 1971 roku był pracownikiem naukowym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Częstochowie, ale potem zajął się literaturą. Razem z żoną i dziećmi zamieszkał w podradomskiej Jedlni, która stała się miejscem jego pracy twórczej. Jest autorem wielu powieści poruszających trudną tematykę stosunków międzyludzkich, narodowościowych i miejsca jednostki w systemie totalitarnym. Jego książki są traktatami o paradoksach dziejów i ludzkich losów. Wiele pozycji z jego twórczości było przetłumaczone na kilkanaście języków. Na podstawie jednej z nich, zatytułowanej „Powiedzcie swoim”, powstał scenariusz filmu „Klecha” traktującego o działalności i męczeńskiej śmierci księdza Romana Kotlarza z rąk zabójców z SB po protestach robotników w Radomiu w 1976 roku. Wojciech Pestka był także poetą, reporterem i autorem filmowych scenariuszy. Należał do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, był redaktorem dwumiesięcznika środowisk twórczych „Lublin – kultura i społeczeństwo”. Zmarł po ciężkiej chorobie mając 72 lata.

JERZY POŁOMSKI – urodził się w 1933 roku w Radomiu jako Jerzy Pająk. Tutaj ukończył Technikum Budowlane, po którym zdał egzamin na wydział architektury, ale nie został przyjęty. Studiował na wydziale estradowym Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, gdzie zdobył dyplom aktora dramatu i estrady. Był wychowankiem Ludwika Sempolińskiego, który doradził mu zmianę nazwiska na bardziej sceniczne. Jeszcze jako student przez dwa lata występował w warszawskim teatrze „Buffo” i „Syrena”. Obdarzony był piękną barwą głosu, nienaganną dykcją, niezwykłą kulturą bycia, elegancją stroju i zachowania. Występując nieprzerwanie przez 62 lata na estradach Polski i świata wypracował własny, niepowtarzalny styl, kończąc karierę w 2019 roku w wieku 86 lat. Wylansował wiele przebojów, które w latach 60. i 70. były powszechnie znane i śpiewane. Brał udział w wielu koncertach charytatywnych. Często podkreślał swoje związki z Radomiem. W 2009 roku otrzymał nagrodę Złotego Fryderyka za całokształt swojej działalności, złoty medal „Zasłużony Kulturze - Gloria Artis” oraz Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. W 2014 roku został uhonorowany przez władze Radomia medalem „Bene Merenti – Civitas Radomiensis”. W tym roku odbył się w Radomiu pierwszy koncert jego piosenek, inicjujący ogólnopolski festiwal jego imienia. Zmarł mając 89 lat, pochowany jest w Alei Zasłużonych warszawskiego cmentarza na Powązkach.

DOROTA MOTYKA-SZTROM Była policjantką w stopniu aspiranta sztabowego. Od 2005 roku pracowała w Komendzie w Białobrzegach w Wydziale Prewencji, potem przeszła do pionu kryminalnego. Od 2017 roku była zatrudniona w Referacie Dochodzeniowo-Śledczym i w Zespole do Walki z Przestępczością Gospodarczą. W 2018 roku rozpoczęła służbę w Wydziale Przestępczości Gospodarczej Komendy Miejskiej Policji w Radomiu. Zmarła po ciężkiej chorobie.

ALEKSANDRA JANCZARA – urodziła się w 1997 roku. Była sportsmenką, należała do Bokserskiego Klubu Sportowego „Radomiak Radom”. Walczyła w wadze średniej. W 2011 roku zdobyła tytuł Mistrzyni Polski Kadetów, była trzykrotną mistrzynią Polski. Trenowanie boksu zakończyła w 2015 roku. Osierociła rocznego synka, którego wychowywała razem ze swoją mamą. Zmarła mając 26 lat.

Biogramy przygotowała i opracowała Izabella Mosańska - Surma.