Wokalistka, kompozytorka, autorka tekstów. Właścicielka czterech Platynowych i trzech Złotych Płyt. Jej pierwszy solowy album "Pan i Pani" uzyskał status Podwójnej Platynowej Płyty przekraczając nakład 60 tys. egzemplarzy. W 2012 roku Ania wydała swój drugi autorski album pt. "Życie jest w porządku", który już po dwóch miesiącach sprzedaży otrzymał status Złotej Płyty, a w maju 2015 r. stał się, tak jak pierwszy, Podwójnie Platynowy.

Jej kariera muzyczna rozpoczęła się we wczesnym dzieciństwie, kiedy w zaciszu domowym „śpiewała" do dezodorantu albo rury od odkurzacza. Jednak bardziej spektakularne sukcesy nadeszły wraz z pojawieniem się w szeregach grupy ŁZY w 1996 roku. W tym samym roku powstały pierwsze wspólne piosenki Ani i Łez, dzięki którym Ania zadebiutowała na antenie kilku lokalnych rozgłośni radiowych.

Kariera medialna Ani rozpoczęła się wraz ze zdobyciem Grand Prix na festiwalu Gama w Radomiu w 1999 roku. Tam została zauważona przez Elżbietę Skrętkowską i zaproszona do programu "Szansa na sukces", który wygrała w marcu 2000 roku śpiewając piosenkę grupy Myslovitz "Długość dźwięku samotności". Zdobyła też nagrodę dla najlepszej wokalistki na festiwalu "Po-Graj" w Opolu.

W 2009 roku Ania Wyszkoni wydała pierwszy album pod własnym nazwiskiem pt. "Pan i Pani", z którego pochodzą przeboje: "Czy ten pan i pani", "Z ciszą pośród czterech ścian", "Lampa i sofa", "Wiem, że jesteś tam". Płyta szybko pokryła się "złotem", następnie "platyną", by docelowo stać się "podwójnie platynowa", a każdy pochodzący z niej singiel osiągnął spory sukces medialny. Z pierwszym z nich, "Czy ten pan i pani", Ania wywalczyła Srebrną Premierę 46. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Podczas tego samego festiwalu otrzymała też Nagrodę Dziennikarzy i Fotoreporterów. Dwa lata później, również na festiwalu w Opolu, Ania zdobyła najważniejszą nagrodę na polskim rynki muzycznym - Superjedynkę 2011 za Przebój Roku, którym widzowie uznali piosenkę "Wiem, że jesteś tam".

Więcej na stronie: www.aniawyszkoni.pl

Pet Shop Boys to brytyjski duet stworzony w 1981 roku przez: Neil’a Tennanta (wokal, gitara, instrumenty klawiszowe) i Chrisa Lowe’a (instrumenty klawiszowe). Pierwotnie zespół miał nosić nazwę West End, a obecna nazwa została zapożyczona od znajomych, którzy pracowali w sklepie zoologicznym. Brytyjczycy spotkali się przypadkiem w sklepie elektronicznym na Kings Road w Londynie.

Zespół wydał 22 albumy. Ich popularność od lat nie słabnie na całym świecie. Duet Pet Shop Boys znany jest m.in. z największych hitów: "West End Girls", "Suburbia", "It's a Sin", "What Have I Done to Deserve This?", "Rent", "Always on My Mind", "Heart", "Domino Dancing" i "Go West".

Za każdym razem, gdziekolwiek się pojawią, są witani z dużym entuzjazmem. Śmiało można powiedzieć, że przez ponad trzy dekady ich muzyka obiegła cały świat. Występują nie tylko w największych ośrodkach na świecie, ale grają także na największych festiwalach i w trakcie najbardziej znaczących wydarzeń. Dla przykładu w 2012 roku zespół Pet Shop Boys wziął udział w ceremonii zakończenia Igrzysk Olimpijskich w Londynie.

Największy zespół reggae - UB40 który przetrwał ponad 30 lat w branży muzycznej, ma w sobie ogromną pozytywną energię.

Zespół UB40 powstał w 1978 roku w Birmingham w Wielkiej Brytanii, a jego członkowie wywodzą się ze średniej klasy robotniczej. Dzięki temu teksy UB40 były wiarygodne i zarazem prawdziwe – pomogło to trafić do wielu odbiorców. Co ciekawe nazwa grupy została zaczerpnięta z angielskiego formularza zasiłku dla bezrobotnych.

Zespół wydał ponad 50 singli w Wielkiej Brytanii ale także osiągnął znaczący sukces międzynarodowy. UB40 został nominowany do nagrody Grammy za Najlepszy Album Reggae aż cztery razy i jest uważany za jeden z największych na świecie i najlepiej sprzedających się artystów muzycznych. UB40 sprzedali ponad 70 milionów płyt.

W skład zespołu wchodzili bracia Robin i Ali Campbell (gitara i wokal) i to oni tworzyli serce grupy, Earl Falconer (basista), klawiszowiec Mickey Virtue, saksofonista Brian Travers, trębacz Jim Brown, perkusista Norman Hassan oraz ich menager Terence "Astro" Wilson.

Ich przeboje znają wszyscy począwszy od debiutanckiego "Food for Thought", "Red Red Wine", " Can't Help Falling in Love " aż po ich wersję przeboju "I Got You Babe".

Zespół Czerwono-Czarni powstał z inicjatywy Franciszka Walickiego 22 czerwca 1960 przy gdańskim "Jazz Clubie", wykorzystując w nazwie jego barwy - kolory czarny i czerwony. Pierwszy skład tworzyli: Przemysław Gwoździowski - saksofon, Wiesław Bernolak - gitara, Zbigniew Wilk - fortepian, Wiesław Damięcki - kontrabas, Ryszard Żuk - perkusja, a śpiewali wówczas: Marek Tarnowski, Andrzej Jordan i Janusz Godlewski.

Później z zespołem występowali też inni soliści: Anna Cewe, Michaj Burano, Henryk Fabian, Wojciech Gąssowski, Toni Keczer, Maciej Kossowski, Jacek Lech, Józef Ledecki, Helena Majdaniec, Katarzyna Sobczyk, Karin Stanek, Marianna Wróblewska.

Grupa zadebiutowała 23 lipca 1960 w klubie studenckim "Żak" w Gdańsku, pierwszą EP-kę nagrała nagrała 23 kwietnia 1961. Był to pierwszy polski krążek z rock and rollową muzyką zagraniczną.

Zespół zyskał dużą popularność i występował na licznych festiwalach i innych imprezach muzycznych (m.in. Międzynarodowy Festiwal Piosenki w Sopocie, Krajowy Festiwal Polskiej Piosenki w Opolu, gdzie zdobył wiele wyróżnień). Pomiędzy 1964 a 1966 zagrał koncerty w Czechosłowacji, Niemczech, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

13 kwietnia 1967 wystąpili obok The Rolling Stones podczas ich koncertu w Warszawie. Powolny spadek popularności zaczął się od lata 1967 kiedy z zespołu odszedł Ryszard Poznakowski. W 1968 wzorem awangardy rockowej zrealizowali Mszę beatową "Pan przyjacielem moim" napisaną przez Katarzynę Gärtner i Kazimierza Grześkowiaka. Premiera spektaklu odbyła się w kościele św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej pod Warszawą.

Podczas swych najlepszych lat na scenie wylansowali takie przeboje jak: „Pod papugami”, „Bądź dziewczyną moich marzeń”, „Nie bądź taki szybki Bill”, „Napiszę do Ciebie z dalekiej podróży”, „Trzynastego”, „Agatko pocałuj”.

W 1971 roku zespół zawiesił swoją działalność. Wznowił ją w 1972, jednak poza występem na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu nie odniósł większych sukcesów. W zasadzie w 1976 roku zespół zakończył działalność. W następnym latach występował już tylko okazjonalnie pod nazwą Longplay.

Londonbeat to brytyjsko-amerykański zespół muzyczny wykonujący muzykę R&B i dance, który został założony w 1988 roku. Niedługo po tym muzycy przenieśli się do Londynu, gdzie podpisali kontrakt z wytwórnią AnXious. Początkowo ich ich głosom nie towarzyszył prawie żaden akompaniament.

Największe triumfy grupa święciła we wczesnych latach 90-tych. W skład grupy wchodzili: Amerykanie Jimmy Helms i George Handler, Jimmy Chambers z Trynidadu oraz multiistrumentalista William „Willy M” Henshall.

Zespół rozpoczął działalność w Holandii, gdzie ich piosenka „There’s a Beat Going On” znalazła się w pierwszej dziesiątce krajowych list przebojów. Następnie podbili brytyjskie listy przebojów piosenkami: „9 A.M.” oraz najbardziej znanym – „I’ve Been Thinking About You”, który w 1991 roku znalazł się na pierwszym miejscu notowania brytyjskiej listy przebojów.

Wiele razy zespół odwiedzał Polskę.

Tradycyjne wędliny, swojskie pasztety, pyszne domowe pierogi z gęsiną, smalec oraz pieczywo, ciasta czy kawa - to wszystko odnajdziemy w nowym sklepie "Manufaktura Pasja", który właśnie został otwarty przy ul. Kilińskiego w Radomiu. Jego właścicielem jest znany, radomski restaurator.

Stevie Wonder urodził się jako wcześniak. Nadmiar tlenu w inkubatorze doprowadził do utraty wzroku. Jest jedną z najbardziej prominentnych osób na amerykańskiej i międzynarodowej scenie muzycznej. Jego bardzo eklektyczny styl zawiera elementy muzyki funk, soul, R&B, jazzu, bluesa, rock and rolla, a nawet progresywnego rocka.

Stevie Wonder współpracował z wieloma znanymi wykonawcami sceny muzycznej. Zdaniem krytyków do największych wspólnych przebojów należała piosenka Ebony and Ivory śpiewana wspólnie z Paulem McCartneyem. Współpracował także z Johnem Lennonem, Michaelem Jacksonem, Bobem Dylanem, Snoop Doggiem, Rayem Charlesem, Steviem Ray Vaughanem, Busta Rhymesem, Beyonce, Herbie Hancockiem i innymi.

Wonder jest autorem licznych przebojów, takich jak „Superstition”, „Sir Duke”, „I Wish”, „I Just Called to Say I Love You” i „Isn't She Lovely.”

Zdobył 22 nagrody Grammy i specjalną nagrodę Grammy za całokształt twórczości.

W dzieciństwie nie myślał o muzycznej karierze, nie przyjęto go nawet do szkolnego chóru.

Mówiono mu, aby lepiej zajął się piłką nożną.Połączył więc studia prawnicze z grą w rezerwie Realu Madryt. Marzył o piłkarskiej karierze w hiszpańskiej lidze. Wszystko zmieniło się, gdy doszło do wypadku samochodowego. Lekarze prognozowali, że Julio być może nigdy nie będzie chodził. Jednak pomimo tych diagnoz Iglesias powoli zaczął wracać do zdrowia. Aby rozwijać sprawność własnych rąk, zaczął grać na gitarze. Kiedy wyzdrowiał, powrócił na studia, jednak droga do kariery piłkarskiej została zamknięta.

Na pytanie, jak wyobraża sobie własne życie, gdyby nie wypadek, odpowiada: "Zostałbym nudnym, sfrustrowanym adwokatem. Oczywiście, człowiek nie wie, jak mogłyby potoczyć się jego losy, a więc zwykle po prostu żyje dalej. Ale ja dziś wiem, co bym stracił, i jak wielką szansę otrzymałem od Boga: szansę poznawania ludzi, różnych kultur, cieszenia się energią, którą dają koncerty... Nie wyobrażam sobie innego życia".

Sprzedał prawie 300 milionów albumów z własnymi piosenkami na całym świecie oraz otrzymał łącznie około 2600 złotych i platynowych płyt. Według Sony Music artysta jest jednym z 10 najlepiej sprzedających się artystów muzyki w historii.

Iglesias wydał ponad 77 albumów. Śpiewa najczęściej po hiszpańsku, ale także po francusku, angielsku, włosku, niemiecku, portugalsku, nagrał też kilka utworów po katalońsku. Jest odnotowany w Księdze rekordów Guinnessa jako artysta, który nagrał najwięcej płyt w największej liczbie języków.

Dotychczas zagrał  około 5000 koncertów.

Zyskał popularność jako wykonawca romantycznych ballad, które w połączeniu z jego własną aparycją i wyglądem dżentelmena, dało mu niebywały sukces.

75-letni obecnie wokalista jesienią 2015 r. wydał płytę "Mexico" zawierającą 12 własnych interpretacji największych przebojów muzyki meksykańskiej. I jak sam zapowiedział, ta płyta to jego ostatni album studyjny, jednak zamierza nadal występować na scenie.

2 lata temu dał trzy koncerty w Polsce, gdzie sale wypełnione były do ostatniego miejsca.

Naprawdę nazywa się Christopher Davidson, urodził się w 1948 roku w Argentynie. Jego ojcem jest irlandzki dyplomata Charles Davison, a matką irlandzka sekretarka Maeve Emily de Burgh.Jako dziecko bardzo wiele podróżował wraz z ojcem. Mieszkał na Malcie, w Nigerii, Zairze, aby w końcu osiąść z rodzicami w Irlandii.

Karierę muzyczną rozpoczął na początku lat 70. XX wieku, od występów dla gości w rodzinnym zamku przerobionym na hotel. W 1972 podpisał kontrakt nagraniowy z wytwórnią A&M Records, z którą współpracował do 2004.

Na swych wczesnych płytach artysta prezentował głównie ballady inspirowane muzyką dawną, jazzem, przebojami country oraz folklorem narodów Ameryki Południowej. Potem Chris zaczął zmierzać w wielu utworach w kierunku muzyki rockowej

 Dzięki takim hitom jak "High On Emotion" (1984) oraz "The Lady In Red" (1986) zdobył ogromną popularność.

Chris De Burgh gościł trzykrotnie w Polsce. Po raz pierwszy wystąpił w naszym kraju w 1997 roku w Zabrzu, podczas koncertu zorganizowanego przez Fundację Rozwoju Kardiochirurgii. W roku 2000 zaśpiewał na Festiwalu Piosenki Zjednoczonej Europy w Zielonej Górze oraz w marcu 2002 roku wystąpił w Sali Kongresowej - koncert był częścią trasy promującej album z jego największymi przebojami, zatytułowany "Notes from The Planet Earth".

Mieszka w Irlandii, w hrabstwie Wicklow. Ma trójkę dzieci, jego najstarsza córka Rosanna Davison została Miss Świata w 2003.

Dziś rozpoczyna się XXV Ogólnopolski Turniej Śpiewających Poezję. W jubileuszowej edycji wyjątkowo nie będzie konkursu, a organizatorzy skupią się na świętowaniu 25-lecia.