Radom 90.7 FM | Końskie i Opoczno 94 FM | Skarżysko Kam. 94.5 FM | Kozienice 97.9 FM
Na antenie:
PRZEBOJE Z NUTĄ NOSTALGII
Radio Plus Radom
Patron dnia: św. Klemens I, papież i męczennik
Dziś jest: Sobota, 23 listopada 2024

KULTURA

Wystawa Marii i Jarosława Pajków

czwartek, 25 października 2018 09:42 / Autor: Elżbieta Warchoł
Wystawa Marii i Jarosława Pajków
za: Łaźnia Radom
Elżbieta Warchoł

Wernisaż w Galerii Łaźnia już 26 października

Galeria Klubu Łaźnia zaprasza w piątek, 26 października na otwarcie wystawy malarstwa i rzeźby Marii i Jarosława PAJEK. Wernisażw piątek, 26 października 2018 r., o godz. 18.00 w Galerii przy ul.Traugutta 31/33

Maria Pajek w latach 1984 – 1989 r. studiowała na Uniwersytecie M. C. Skłodowskiej w Lublinie. Uzyskała dyplom w pracowni malarstwa prof. Mariana Stelmasika w roku 1989. Od 1995 roku pracuje w  Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Brała udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych. Realizuje się twórczo w malarstwie. Punktem wyjścia dla malarstwa Marii Pajek jest pejzaż stanowiący inspirację, źródło dla budowania abstrakcyjnych kompozycji, gdzie główną rolę odgrywa kolor. W obrazach artystki płaszczyzny barwne tworzą układy o różnym nasyceniu i świetlistości. To właśnie kolor, jego wzajemne relacje tworzą nastrojowy, pogodny malarski świat.

Jarosław Pajek w latach 1984 – 89 r. studiował na Uniwersytecie M. C. Skłodowskiej w Lublinie. Uzyskał dyplom w pracowni rzeźby prof. Sławomira Mieleszki w roku 1989. W roku 2003 ukończył studia podyplomowe muzealnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim na Wydziale Historycznym w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej. W 2013 r. uzyskał tytuł doktora na Wydziale Rzeźby i Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Od 1992 roku pracuje w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Brał udział w licznych wystawach i plenerach. Twórczość w zakresie rzeźby: medale, małe formy rzeźbiarskie, rzeźba kameralna i plenerowa. Prace Jarosława Pajka cechuje pogłębiona refleksja, której podporządkowane są środki formalne o nie przesadnej ekspresji, raczej powściągliwe, co zaświadcza o zdolności empatii i autentyczności narracji. Tym samym jego postawa i samoświadomość artystyczna zorientowana jest na uniwersalny, ponadczasowy wymiar. Jest to więc w jakimś stopniu sztuka zorientowana na sacrum, której podmiot prowadzi zawsze swój osobisty dialog z absolutem. (za: Łaźnia)