Elżbieta Raczkowska jest komisarzem dokumentalnej wystawy o życiu i działalności zasłużonego dla Polski, Kościoła i wiernych księdza Jana Ziei, radomskiego duszpasterza w latach 1923-1925. - Był to ksiądz, który cały czas żył i głosił Ewangelię. W tym wszystkim był szalenie prawdziwy. Był zawsze dla drugiego człowieka - powiedziała Elżbieta Raczkowska.

W otwarciu wystawy uczestniczył bp Piotr Turzyński. - To człowiek naszej ziemi. To również piękny świadek. Trzeba pokazywać takich autentycznych księży. Dostrzegamy w księdzu Ziei niezwykłe połączenie ewangelicznego stylu życia z miłością do Kościoła i Ojczyzny - powiedział ksiądz biskup.

Ks. Jan Zieja urodził się 1 marca 1897 r. w Ossie w powiecie opoczyńskim (diecezja radomska) w ubogiej rodzinie chłopskiej. Od dzieciństwa wykazywał duże zdolności, rozpoczął więc naukę, początkowo w domu rodzinnym, później na plebanii, a od 1909 r. w gimnazjum w Warszawie. Borykał się z trudnościami materialnymi, z powodu których musiał nawet przerwać naukę. Ostatecznie jednak ukończył szkołę dzięki uzyskanemu stypendium. Oprócz nauki interesowała go też bardzo działalność społeczna. M.in. od 1912 r. należał do tajnego skautingu. W 1915 r. wstąpił do seminarium duchownego, święcenia kapłańskie przyjął w 1919 r. po czym wydelegowany został na studia na Uniwersytecie Warszawskim.

W 1920 r. brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako kapelan 8. Pułku Piechoty Legionów. Po wojnie krótko studiował archeologię chrześcijańską w Rzymie, wkrótce jednak powrócił do pracy duszpasterskiej. W 1923 r. został kapelanem tworzonego wówczas Zakładu dla Ociemniałych w Laskach. Następnie pracował jako duszpasterz w diecezji pińskiej, współpracując z tamtejszym biskupem Zygmuntem Łozińskim.

W latach 30. związał się ze Związkiem Młodzieży Wiejskiej "Wici" i Stowarzyszeniem Młodzieży Akademickiej "Odrodzenie".

W czasie II wojny światowej był kapelanem Komendy Głównej AK, Batalionów Chłopskich i naczelnym kapelanem ZHP "Szare Szeregi" (od 1942 r.). Działał również w Radzie Pomocy Żydom "Żegota".

Po wojnie rozpoczął pracę duszpasterską na tzw. "ziemiach odzyskanych", którą musiał przerwać ze względów zdrowotnych. Od 1962 r. mieszkał na stałe w Warszawie. Był traktowany przez komunistyczne władze jak "uciążliwy obywatel". We wrześniu 1976 r. znalazł się w gronie 14 sygnatariuszy założycielskiego apelu Komitetu Obrony Robotników. Był znanym kaznodzieją warszawskim i publicystą katolickim. Zmarł 19 marca 1991 r. w Warszawie.