- Państwo Kozierowscy posiadali w Wielkiej Woli kaplicę dworską, a w niej obraz Chrystusa Cierniem Koronowanego. W 1678 r. w Wielki Piątek wydarzył się cud. Obraz otrzymał znak wybrania przez pojawienie się kropel na obliczu Chrystusa. 25 lipca 1763 roku ukazał się dekret arcybiskupa gnieźnieńskiego Władysława Łubieńskiego, który oficjalnie uznał Obraz Chrystusa Cierniem Koronowanego za słynący łaskami - mówi ks. Rafał Mierzejewski, wikariusz z Sanktuarium Chrystusa Cierniem Koronowanego oraz Krwi Zbawiciela.

Kościół jest w stylu późnobarokowym, jest budowlą trójnawową o zasadach bazylikowych. Fasada posiada dwie wieże dwukondygnacyjne zwieńczone hełmami. Wybudowana w latach 1747-1757.

- W 1820 r. wybuchł pożar, który w dużym stopniu zniszczył świątynie. Zniszczeniu uległ dach i główny ołtarz. Została ona odbuowana, lecz w czasie I wojny światowej, w wyniku spadających bomb zniszczone zostały dwa skrzydła mieszkalne zakonu bernardynów. Podczas pożaru świątyni, który miał miejsce w 1820 roku, zakonnicy z narażeniem życia wyrąbali Obraz z ołtarza i ukryli w bezpiecznym miejscu. Po pożarze Obraz powrócił na swoje miejsce - dodaje wikariusz.

W 1763 r. prymas Władysław Łubieński wydał orzeczenie, w którym określił obraz jako łaskami słynący, zaś w roku następnym bp Ignacy Kozierowski (bratanek dawnego właściciela) dedykował kościół pw. Przemienienia Pańskiego i św. Michała Archanioła. Około 1686 roku Kazimierz Saryusz Skórkowski, komornik graniczny opoczyński, sprowadził do opieki nad cudownym obrazem bernardynów, którym ufundował klasztor i pierwotny kościół drewniany pw. Przemienienia Pańskiego, św. Michała Archanioła i św. Kazimierza królewicza. Od 1893 roku opiekę nad Sanktuarium w Paradyżu przejęli księża diecezjalni. Rezydowali w Paradyżu z tytułem wikariuszy parafii Wójcin. Parafia formalnie została erygowana 24 XI 1919 r. przez bp. Mariana Ryxa.

Msze święte sprawowane są w niedzielę i święta o godz. 8.00, 10.00, 12.00 i 16.00, zaś w dni powszednie o 6.30, 7.00 i 17.00.