Iwona Uryć - Kaszuba, dyrektor Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego w Kolonii Ossie zwróciła uwagę, że placówka jest jedyną w Polsce, która nosi imię ks. Jana Ziei. - Cieszę się, że młodzież z naszej gminy może w taki sposób poznać sylwetkę naszego patrona. Ks. Jan Zieja niósł pomoc potrzebującym, uczył pokory i zachęcał do głoszenia prawdy. To samo przekazujemy naszym wychowankom, aby żyć Ewangelią i prawdą. Trzeba dawać przykład młodemu pokoleniu, które jest dzisiaj trochę zagubione - powiedziała dyrektor Iwona Uryć – Kaszuba.

Wystawę otworzył wójt gminy Marian Kmieciak, który jest również historykiem. Przypomniał, że ks. Zieja jest synem ziemi odrzywolskiej. - Kapłan jest gigantem dwudziestego wieku. Jego spuścizna duchowa, ewangeliczna, społeczna i kapłańska jest niesamowita. Wszystkie jego czyny miały swoje źródło w Ewangelii – powiedział Marian Kmieciak. Mówił również, że ks. Jan był kapłanem ekstremalnie ewangelicznym.

Na panelach wystawienniczych, ustawionych przed miejscowym stadionem piłkarskim, ukazana jest droga życiowa kapłana. Biograficzna wystawa elementarna została przygotowana przez Oddziałowe Biuro Edukacji Narodowej Instytutu Pamięci Narodowej w Łodzi.

Ks. Jan Zieja urodził się 1 marca 1897 r. w Ossie w powiecie opoczyńskim (diecezja radomska) w ubogiej rodzinie chłopskiej. Od dzieciństwa wykazywał duże zdolności, rozpoczął więc naukę, początkowo w domu rodzinnym, później na plebanii, a od 1909 r. w gimnazjum w Warszawie. Borykał się z trudnościami materialnymi, z powodu których musiał nawet przerwać naukę. Ostatecznie jednak ukończył szkołę dzięki uzyskanemu stypendium. Oprócz nauki interesowała go też bardzo działalność społeczna. M.in. od 1912 r. należał do tajnego skautingu. W 1915 r. wstąpił do seminarium duchownego, święcenia kapłańskie przyjął w 1919 r. po czym wydelegowany został na studia na Uniwersytecie Warszawskim.

W 1920 r. brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako kapelan 8. Pułku Piechoty Legionów. Po wojnie krótko studiował archeologię chrześcijańską w Rzymie, wkrótce jednak powrócił do pracy duszpasterskiej. W 1923 r. został kapelanem tworzonego wówczas Zakładu dla Ociemniałych w Laskach. Następnie pracował jako duszpasterz w diecezji pińskiej, współpracując z tamtejszym biskupem Zygmuntem Łozińskim.

W latach 30. związał się ze Związkiem Młodzieży Wiejskiej „Wici” i Stowarzyszeniem Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie”.

W czasie II wojny światowej był kapelanem Komendy Głównej AK, Batalionów Chłopskich i naczelnym kapelanem ZHP „Szare Szeregi” (od 1942 r.). Działał również w Radzie Pomocy Żydom „Żegota”.

Po wojnie rozpoczął pracę duszpasterską na tzw. „ziemiach odzyskanych”, którą musiał przerwać ze względów zdrowotnych. Od 1962 r. mieszkał na stałe w Warszawie. Był traktowany przez komunistyczne władze jak „uciążliwy obywatel”. We wrześniu 1976 r. znalazł się w gronie 14 sygnatariuszy założycielskiego apelu Komitetu Obrony Robotników. Był znanym kaznodzieją warszawskim i publicystą katolickim. Zmarł 19 marca 1991 r. w Warszawie.